Η ανθρώπινη μοίρα

34 | ΑΝΤΡΕ ΜΑΛΡΟ των μαχητών είχε διπλασιαστεί. Ο Κίο είχε ζητήσει να αυξη- θεί από 2.000 σε 5.000, και η στρατιωτική διοίκηση το πέτυ- χε μέσα σ’ έναν μήνα. Όμως δεν είχαν μήτε διακόσια τουφέ- κια. (Και υπήρχαν τριακόσια περίστροφα με υποκόπανο στο Σαν-τουνγκ , που λαγοκοιμόταν καθώς το νανούριζε ο παφλα- σμός του ποταμού.) Ο Κίο είχε οργανώσει εκατόν ενενήντα δύο μάχιμες ομάδες με είκοσι πέντε άνδρες περίπου η κα- θεμιά, αλλά μόνο οι επικεφαλής ήταν οπλισμένοι… Πέρασε μπροστά από ένα δημόσιο γκαράζ, γεμάτο παλιά καμιόνια που είχαν μετατραπεί σε λεωφορεία. Όλα τα γκαράζ ήταν «μαρκαρισμένα». Η στρατιωτική διοίκηση είχε συγκροτήσει ένα επιτελείο, η συνέλευση του κόμματος είχε εκλέξει μια κεντρική επιτροπή · από την αρχή της εξέγερσης, θα έπρεπε τούτα τα όργανα να παραμένουν σ’ επαφή με τις ομάδες κρούσης. Ο Κίο είχε δημιουργήσει μια διμοιρία-σύνδεσμο από εκατόν είκοσι ποδηλάτες · με τους πρώτους πυροβολι- σμούς, οχτώ ομάδες θα μπούκαραν στα γκαράζ και θ’ άρ- παζαν τ’ αμάξια. Οι επικεφαλής των ομάδων είχαν ήδη επι- σκεφτεί τα γκαράζ. Καθένας απ’ τους άλλους επικεφαλής μελετούσε, επί δέκα μέρες, τη συνοικία όπου επρόκειτο να δώσει μάχη. Πόσοι επισκέπτες, σήμερα, είχαν μπει στα κε- ντρικά κτίρια, είχαν ζητήσει να δουν έναν φίλο που δεν τον ήξερε κανείς, είχαν πιάσει την κουβέντα, τους είχαν κεράσει τσάι προτού φύγουν; Πόσοι εργάτες, παρ’ όλη τη νεροποντή, επισκεύαζαν στέγες; Όλες οι θέσεις που είχαν κάποια σημα- σία για την οδομαχία είχαν αναγνωριστεί· οι καλύτερες θέσεις για σκόπευση είχαν σημειωθεί στους χάρτες, στα κεντρικά των ομάδων κρούσης. Τα όσα ήξερε ο Κίο για την υπόγεια ζωή της εξέγερσης έτρεφαν αυτά που αγνοούσε · κάτι που τον