Η ανθρώπινη μοίρα

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΙΡΑ | 33 κάλυπτε με όλους τους λεκέδες τους κείνο το ακλόνητο φως, απ’ όπου έμοιαζε ν’ αναδύεται μια άθλια αιωνιότητα. Κρυμ- μένοι πίσω απ’ αυτούς τους τοίχους, πεντακόσιες χιλιάδες άνθρωποι: εργάτες των υφαντουργείων, όσοι δουλεύουν από παιδιά δεκάξι ώρες τη μέρα, ο κόσμος του έλκους, της σκο- λίωσης, της πείνας. Τα γυαλιά που προστάτευαν τους λαμπτή- ρες θόλωσαν και, σε λίγα λεπτά, η μεγάλη βροχή της Κίνας, άγρια, ορμητική, κατέκλυσε την πόλη. Καλή συνοικία , σκέφτηκε ο Κίο. Πάει ένας μήνας και βά- λε που, από επιτροπή σε επιτροπή, ετοίμαζε την εξέγερση κι είχε πάψει να κοιτάζει τους δρόμους: δεν βάδιζε πια μες στη λάσπη, μα πάνω σ’ έναν χάρτη. Ο αφανισμός εκατομμυρίων καθημερινών ασήμαντων ζωών που χάνονταν, συντρίβονταν από μια άλλη ζωή. Οι ξένες ζώνες, οι πλούσιες συνοικίες, με τις ξεπλυμένες από τη βροχή σχάρες στις άκρες των δρόμων, υπήρχαν πια μόνο σαν απειλές, σαν φράχτες, σαν ατέλειωτοι τοίχοι φυλακών χωρίς παράθυρα: τούτες οι φρικτές συνοι- κίες, αντιθέτως –αυτές όπου οι ομάδες κρούσης ήταν οι πιο πολυάριθμες– πάλλονταν απ’ το ρίγος ενός πλήθους που καραδοκούσε. Στη στροφή ενός σοκακιού, το βλέμμα του βυθίστηκε αίφνης στα φώτα του μεγάλου δρόμου · μολονότι τον έκρυβε η νεροποντή, στο μυαλό του Κίο υπήρχε η προο- πτική αυτού του δρόμου γιατί θα έπρεπε να επιτεθεί ενάντια σε τουφέκια, μυδραλιοβόλα που θα έριχναν πέρα ως πέρα. Μετά τις αποτυχημένες εξεγέρσεις του Φλεβάρη, η Κομμου- νιστική Επιτροπή ανάθεσε στον Κίο τον συντονισμό των επα- ναστατικών δυνάμεων. Σε καθέναν απ’ αυτούς τους σιωπη- λούς δρόμους στους οποίους το περίγραμμα των σπιτιών χανόταν κάτω από την μπόρα που μύριζε καπνό, ο αριθμός