Η ανθρώπινη μοίρα

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΙΡΑ | 31 «Ο πιτσιρικάς σού απαντάει» είπε ο Χέμελριχ. «Δεν σου φτάνει αυτό; Τι διάολο θα ’κανες εσύ, με το παιδί που ψοφο- λογάει και τη γυναίκα που βογκάει κει πάνω… όχι πολύ δυνατά, για να μη μας ενοχλεί…» Η γεμάτη μίσος φωνή ταίριαζε με το πρόσωπο με την πλα- κουτσή μύτη και τα χωμένα μάτια, που το κάθετο φως τα αντικαθιστούσε με δυο μαύρες κηλίδες. «Καθένας τη δουλειά του» αποκρίθηκε ο Κίο. «Και οι δίσκοι επίσης χρειάζονται… Ο Κάτοφ κι εγώ θα το κάνουμε. Πάμε να βρούμε κάναν άνθρωπο (στο μεταξύ, θα μάθουμε αν θα επιτεθούμε αύριο ή όχι) κι εγώ…» «Μπορεί να βρουν το πτώμα στο ξενοδοχείο» είπε ο Κάτοφ. «Όχι πριν απ’ την αυγή. Ο Τσεν κλείδωσε. Δεν κάνουν περιπολίες». «Κι αν ο μεσάζοντας είχε κάποιο ραντεβού;» «Τέτοια ώρα; Μάλλον απίθανο. Όπως και να ’χει, το βα- σικό είναι ν’ αλλάξουμε το αγκυροβόλι του βαποριού: έτσι, αν προσπαθήσουν να το πλησιάσουν, θα χάσουν τουλάχιστον τρεις ώρες για να το βρουν. Βρίσκεται στην άκρη του λιμα- νιού». «Πού θες να το πας;» «Μες στο λιμάνι. Όχι σε αποβάθρα, φυσικά. Υπάρχουν εκατοντάδες ατμόπλοια. Τρεις ώρες χαμένες, το λιγότερο. Το λιγότερο». «Ο καπετάνιος θα ψυλλιαστεί…» Το πρόσωπο του Κάτοφ δεν φανέρωνε σχεδόν ποτέ τα αισθήματά του: είχε πάντα αποτυπωμένη μια ειρωνική ευ- θυμία. Τούτη τη στιγμή, μονάχα ο τόνος της φωνής πρόδιδε την ανησυχία του – περισσότερο από κάθε άλλη φορά.