Η ανθρώπινη μοίρα

30 | ΑΝΤΡΕ ΜΑΛΡΟ «Η ηχογράφηση δεν ήταν καλή;» «Πολύ καλή, τέλεια». Ο Λου χαμογελούσε ολόκληρος. Ο Χέμελριχ έδειχνε αδιά­ φορος. Στον πάνω όροφο, ένα παιδί έβγαλε μια κραυγή πό- νου. Ο Κίο δεν καταλάβαινε. «Τότε λοιπόν, γιατί την άλλαξαν;» «Δεν την άλλαξαν» είπε ο Λου. «Αυτή είναι. Σπάνια όμως αναγνωρίζεις τη φωνή σου, όταν την ακούς για πρώτη φορά». «Ο φωνόγραφος την παραμορφώνει;» «Όχι, δεν είν’ αυτό, καθένας αναγνωρίζει εύκολα τη φωνή των άλλων. Απλώς δεν έχουμε συνηθίσει ν’ ακούμε τη δική μας…» Ο Λου ήταν γεμάτος με τη χαρά του Κινέζου που εξηγεί κάτι – ιδίως σ’ έναν άνθρωπο ξεχωριστής ευφυΐας. «Το ίδιο συμβαίνει και στη γλώσσα μας…» «Καλώς. Θα ’ρθουν να πάρουν τους δίσκους απόψε;» «Τα βαπόρια θα φύγουν αύριο τα ξημερώματα για το Χαν- κόου…» Οι δίσκοι-συριγμοί στέλνονταν με κάποιο βαπόρι · οι δί- σκοι-κείμενα με άλλο. Οι τελευταίοι ήταν γαλλικοί ή εγγλέ- ζικοι, ανάλογα με το αν η ιεραποστολή της περιοχής ήταν καθολική ή προτεσταντική. Μόλις φέξει , συλλογιόταν ο Κίο. Πόσα πράγματα προτού φέξει… Σηκώθηκε: «Χρειάζονται εθελοντές, για τα όπλα. Και κάποιοι Ευρω- παίοι, αν γίνεται». Ο Χέμελριχ τον πλησίασε. Το παιδί, από πάνω, φώναξε ξανά.