Η ανθρώπινη μοίρα

26 | ΑΝΤΡΕ ΜΑΛΡΟ Έδωσε την εντολή παράδοσης των όπλων. Το κείμενο ήταν μεγάλο. Ο Κίο το διάβασε. «Ναι, αλλά…» Όλοι περίμεναν. Ο Κίο δεν ήταν μήτε ανυπόμονος μήτε εκνευρισμένος · δεν κουνήθηκε καθόλου · μόλις μια σύσπαση στο πρόσωπό του. Όλοι όμως καταλάβαιναν πως αυτό που είχε ανακαλύψει τον αναστάτωσε. Τελικά, μίλησε: «Τα όπλα δεν είναι πληρωμένα. Πληρωτέα με την παρά- δοση ». Ο Τσεν ένιωσε να τον κυριεύει ο θυμός, θαρρείς και τον είχαν κλέψει. Είχε σιγουρευτεί πως το χαρτί ήταν εκείνο που γύρευε, μα δεν πρόφτασε να το διαβάσει. Και τι θ’ άλλαζε… Έβγαλε το πορτοφόλι απ’ την τσέπη του και το έδωσε στον Κίο: φωτογραφίες, αποδείξεις, κανένα άλλο χαρτί. «Φαντάζομαι πως θα το κανονίσουμε, με τους άνδρες των μάχιμων ομάδων» είπε ο Κίο. «Αν μπορέσουμε ν’ ανέβουμε στο καράβι» απάντησε ο Κάτοφ «όλα θα πάνε καλά». Η παρουσία τους έβγαζε τον Τσεν από την τρομερή μονα- ξιά του, σιγά σιγά, σαν ένα φυτό που το τραβάς απ’ τη γη όπου το συγκρατούν ακόμη οι πιο λεπτές ρίζες του. Και την ίδια στιγμή που ξαναγύριζε, λίγο λίγο, κοντά τους, νόμιζε πως τους μάθαινε – όπως ακριβώς την αδερφή του, την πρώτη φορά που εκείνος επέστρεψε από ένα πορνείο. Υπήρχε η ένταση της χαρτοπαικτικής λέσχης στο τέλος της νύχτας. «Όλα πήγαν καλά;» ρώτησε ο Κάτοφ, αφήνοντας επιτέλους τον δίσκο που κρατούσε και βαδίζοντας προς το φως. Δίχως ν’ αποκριθεί, ο Τσεν κοίταξε την καλοκάγαθη μού- ρη του Ρώσου παλιάτσου –μικρά γελαστά μάτια κι ανασηκω-