Η ανθρώπινη μοίρα

22 | ΑΝΤΡΕ ΜΑΛΡΟ πιθανότητες επιτυχίας. Όμως, το τελευταίο δεκάλεπτο, ο Τσεν δεν το είχε σκεφτεί αυτό μήτε μια φορά. Και δεν είχε πάρει ακόμα το χαρτί για το οποίο είχε σκο- τώσει τον άντρα. Τα ρούχα κρέμονταν στην άκρη του κρεβα- τιού, κάτω απ’ την κουνουπιέρα. Έψαξε στις τσέπες. Μαντίλι, τσιγάρα… πορτοφόλι, όχι. Το δωμάτιο έμενε το ίδιο: κουνου- πιέρα, άσπροι τοίχοι, φωτεινό ορθογώνιο · ο φόνος δεν αλ- λάζει τίποτα λοιπόν… Πέρασε την παλάμη κάτω απ’ το μαξι- λάρι, κλείνοντας τα μάτια. Ένιωσε το πορτοφόλι, πολύ μικρό, σαν πορτμονέ. Το ελαφρύ βάρος του κεφαλιού, πάνω στο μαξιλάρι, επέτεινε κι άλλο την αγωνία του, τον έκανε να ξα- νανοίξει τα μάτια: δεν υπήρχε αίμα στο κεφαλάρι, και ο άντρας ίσα που έμοιαζε με πεθαμένο. Θα έπρεπε λοιπόν να τον ξανασκοτώσει; Όμως το βλέμμα του συνάντησε κιόλας τ’ ασπράδι των ματιών, το αίμα στα σεντόνια. Για να ψαχουλέ- ψει το πορτοφόλι, πισωπάτησε προς το φως: ήταν από ένα εστιατόριο, απ’ όπου ξεχυνόταν ο σαματάς ανθρώπων που έπαιζαν ματζόνγκ. Βρήκε το χαρτί, κράτησε το πορτοφόλι, διέσχισε το δωμάτιο τρέχοντας σχεδόν, διπλοκλείδωσε την πόρτα κι έβαλε το κλειδί στην τσέπη του. Στο τέρμα του δια- δρόμου –προσπάθησε να επιβραδύνει το βήμα του–, πουθε- νά το ασανσέρ. Θα το καλούσε; Κατέβηκε με τα πόδια. Στον κάτω όροφο, εκεί που βρίσκονταν η αίθουσα του ντάνσινγκ, το μπαρ και τα μπιλιάρδα, καμιά δεκαριά τύποι περίμεναν την καμπίνα που μόλις έφτανε. Τους ακολούθησε. «Η κοπέ- λα του ντάνσινγκ με τα κόκκινα είναι καταπληκτική!» του είπε στ’ αγγλικά ο διπλανός του, ένας μισομεθυσμένος Βιρ- μανός ή Σιαμέζος. Του ’ρθε να τον χαστουκίσει για να τον κάνει να σωπάσει και συνάμα να τον αγκαλιάσει επειδή ήταν