Η ανταλλαγή

B E T H O ’ L E A R Y 22 ταίου βιβλίου αυτοβοήθειας που έχει διαβάσει η μαμά. Τη νιώθω στην προσεκτική χρήση της παθητικής φωνής, στο μετρημένο ύφος, στον θετικό διάλογο και τα οδυνηρά πράγμα- τα . Ακριβώς όμως τη στιγμή που αρχίζω να αμφιταλαντεύο­ μαι, τη στιγμή που είμαι έτοιμη να πω Ναι, μαμά, ό,τι σε κάνει να νιώθεις καλύτερα , τότε ακριβώς μου έρχεται στο μυαλό η απόφαση που η μητέρα μου βοήθησε την Κάρλα να πάρει. Το πώς άφησε την αδερφή μου να επιλέξει να διακόψει τη θεραπεία της, να… να τα παρατήσει. Ούτε το είδος της θεραπείας που κάνει ο Ντέρεν Μπράουν δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει να το αντιμετωπίσω αυτό. «Θα το σκεφτώ» της λέω. «Γεια σου, μαμά». «Γεια σου, Λίνα». Η Μπι με παρακολουθεί από την απέναντι πλευρά του τραπεζιού δίνοντάς μου χρόνο να συνέλθω. «Εντάξει;» με ρωτάει τελικά.Με τηνΜπι δουλεύουμε μαζί στο πρότζεκτ της Upgo εδώ κι έναν χρόνο, έχει παρακολουθήσει όλη μου την πορεία καθημερινά από τον θάνατο της Κάρλα και με- τά. Ξέρει τόσα για τη σχέση μου με τη μητέρα μου όσα και ο σύντροφός μου, αν όχι περισσότερα. Τον Ίθαν τον βλέπω μόνο τα Σαββατοκύριακα κι ένα έξτρα βράδυ μεσοβδόμαδα όταν καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από τις δουλειές μας, ενώ με την Μπι είμαστε μαζί γύρω στις δεκαέξι ώρες την ημέρα. Τρίβω τα μάτια μου με δύναμη. Τα χέρια μου γεμίζουν με κομματάκια μάσκαρα. Πρέπει να παρουσιάζωσπουδαίο θέαμα. «Είχες δίκιο. Δεν έπρεπε να έχωαπαντήσει σ’ αυτήν την κλήση. Το χειρίστηκα όλο λάθος».