Η ανταλλαγή

Η Α Ν Τ Α Λ Λ Α Γ Η 21 δευμένα άνετη, σαν να είχε προβάρει τον τρόπο που θα με χαιρετήσει πριν με καλέσει. «Θέλω να σου πω για την υπνοθεραπεία» μου λέει. Κάθομαι απέναντι από την Μπι. «Τι πράγμα;» «Υπνοθεραπεία» επαναλαμβάνει η μαμά, με ελαφρώς μικρότερη αυτοπεποίθηση αυτή τη φορά. «Την έχεις ακου- στά; Είναι κάποιος που την κάνει εδώ στο Λιντς και νομίζω ότι θα μπορούσε να μας κάνει καλό, Λίνα, σκέφτηκα ότι ίσως μπορούμε να πάμε μαζί την επόμενη φορά που θα έρθεις να μας δεις, τι λες;» «Δεν χρειάζομαι υπνοθεραπεία, μαμά». «Δεν είναι υπνωτισμός, σαν αυτό που κάνει ο Ντέρεν Μπράουν ή κάτι τέτοιο, είναι…» «Δεν χρειάζομαι υπνοθεραπεία, μαμά». Ακούγομαι από- τομη και την ακούω να δυσανασχετεί στη σιωπή που ακο- λουθεί. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να σταθερο- ποιήσω ξανά την αναπνοή μου. «Εσύ μπορείς να τη δοκι- μάσεις, αν θες αλλά εγώ είμαι μια χαρά». «Απλώς σκέφτομαι ότι ίσως… Ίσως θα μας έκανε καλό να κάνουμε κάτι μαζί, όχι απαραίτητα θεραπεία αλλά…» Παρατηρώ ότι έβγαλε το «ύπνο» από τη λέξη. Στρώνω τα μαλλιά μου προς τα πίσω, η γνώριμη σκληρή, κολλώδης αίσθηση της λακ στα δάχτυλά μου, και αποφεύγω το βλέμ- μα της Μπι από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. «Νομίζω ότι ίσως πρέπει να προσπαθήσουμε να μιλή- σουμε κάπου όπου… δεν μπορούν να ειπωθούν οδυνηρά πράγματα. Μόνο θετικός διάλογος». Πίσω από τη συζήτηση, νιώθω την παρουσία του τελευ-