Η άνοιξη του Σύμπαντος: Τα πρώτα βήματα και η εξέλιξή του

40 | Η άνοιξη του Σύμπαντος Πυθαγόρα, για ένα Σύμπαν αποτελούμενο από ομόκεντρες σφαίρες. Η σφαίρα είναι άλλωστε το τελειότερο γεωμετρικό στερεό και η τέλεια κίνηση που αρμόζει σε μία σφαίρα είναι η ομοιόμορφη περιστροφή της γύρω από το κέντρο της. Λέ- γεται μάλιστα ότι ένας μαθητής του Πλάτωνα, ο Εύδοξος ο Κνίδιος (περ. 408-355 π.Χ.), επινόησε μία μηχανική κατα- σκευή η οποία αναπαρήγαγε τις τροχιές των πλανητών με εκπληκτική ακρίβεια. Αλλά τις κινήσεις των πλανητών μελέτησε επίσης και ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), που ήταν ένας πραγματικός πα- νεπιστήμων, αφού προσπάθησε να μάθει «τα πάντα για τα πά- ντα». Ο Αριστοτέλης ξεκίνησε την έρευνά του με τη μελέτη της κίνησης και της αλλαγής, και στα συμπεράσματα που κατέληξε περιλαμβάνεται και η σφαιρικότητα της Γης, αφού κατά τη διάρ­ κεια μιας σεληνιακής έκλειψης μπορούσε κανείς να διαπιστώ- σει ότι η Γη άφηνε μία κυκλική σκιά πάνω στη Σελήνη, και μόνο ένα σφαιρικό σώμα μπορεί να έχει κυκλική σκιά. Σύμφωνα λοιπόν με τον Αριστοτέλη, το σύστημα του Εύδο- ξου, αν και ήταν μαθηματικά σωστό, δεν ακολουθούσε εντού- τοις τους νόμους της Φυσικής, αφού ο Εύδοξος αντιμετώπιζε τον κάθε πλανήτη ως μία ανεξάρτητη οντότητα όπου κάθε ομά- δα σφαιρών περικλείεται μέσα σε μία άλλη μεγαλύτερη σφαί- ρα, η οποία περιστρεφόταν μία φορά την ημέρα. ΟΑριστοτέλης όμως επιθυμούσε ένα σύστημα που ήταν όχι μόνο σωστό μα- θηματικά αλλά και εφικτό από φυσικής απόψεως. Για να επι- τύχει κάτι τέτοιο, έπρεπε να διπλασιάσει τον αριθμό των σφαι-