Η ανατροπή

Η ΑΝΑ Τ ΡΟΠΗ 31 θεί, μα γρήγορα κατάλαβε πως δεν ήξερε τίποτα παρα- πάνω. Εντόπισε στο τέλος έναν Ρωμιό γνώριμό του, έμπο- ρος κι αυτός, σηκώθηκε, πλησίασε, του άνοιξε κουβέντα. Εκείνος ύστερα από αβέβαιες απαντήσεις και αοριστο- λογίες τού είπε τη γνώμη του: Αν η παραίτηση αυτή ή ό,τι την ακολουθούσε δεν άγγιζε το εμπόριο μήτε τα νι- τερέσσα των μεγάλων, κανέναν δεν θα συγκινούσε. Του φάνηκε σαν να ’χε δίκιο. Για δεύτερη φορά ένιωσε πως ο Πατριάρχης δεν μέτραγε όσο πίστευε για όλους. Τα ίδια, λίγο ως πολύ, διαπίστωνε συχνά πυκνά και για τον Σουλτάνο. Τον μέτραγαν, τον ζύγιαζαν ανάλογα με τις δουλειές, τ’ αλισβερίσια, τις διομολογήσεις * . Δεν ήξερε τι θα ’τανε καλύτερο, να νοιάζονταν ή όχι; Κούνησε το κεφάλι του, παρήγγειλε ένα γάλα, το ήπιε σχεδόν μονορούφι καίγοντας τα χείλια του, το λαρύγγι του, τα σωθικά του, πλήρωσε βιαστικά και μ’ ένα «πάμε» στον Κρουσοβίτη ανέβηκαν στο καράβι. Λύσανε κάποια στιγμή τους κάβους. Με ευλάβεια προς τον Αϊ-Νικόλα έκανε τον σταυρό του τρεις φορές με μια ευχή για ασφα- λή επιστροφή, βλέποντας την ίδια στιγμή ν’ αφήνουνε τον Πατριάρχη να βουλιάζει αργά στο λιμάνι της Τεργέστης. Κανένας δεν νοιαζότανε. Η είδηση συγκινούσε ή ερέθιζε τους περίεργους, αλλά μετά την πρώτη έκπληξη, συνέχεια καμία. Αν μπορούσε να καταλάβει περισσότερα, αν ήξε- ρε τη γλώσσα τους λίγο καλύτερα, θα ένιωθε πιο σίγου- ρος, θα είχε ψάξει κι άλλο, να μάθει τι συνέβη. Η είδηση * διακρατική συμφωνία διευκολύνσεων