Η ακολουθία του κακού

15 Η Α Κ Ο Λ Ο Υ Θ Ι Α Τ Ο Υ Κ Α Κ Ο Υ βιάζονταν οι συνήθειες και οι κανόνες που συγκροτούσαν την κανονικότητα της καθημερινής ζωής του. «Κύριε Πέτρο, έφτασα» φώναξε καθώς κατευθυνόταν προς την κουζίνα. Καμιά απάντηση. Κοντοστάθηκε και αφουγκράστη­ κε. Κανένας θόρυβος δεν ακούστηκε. Είδε τη γάτα να κάθεται μαζεμένη στο καλάθι της, κάτω από το τραπέ­ ζι της κουζίνας, και της φάνηκε περίεργο. Κάτι δεν της κολλούσε. Γιατί είχε βάλει, άραγε, εκεί ο κύριος Πέτρος τη γάτα; αναρωτήθηκε. Συνήθως το καλάθι ήταν στο μικρό σαλονάκι, δίπλα στην τζαμαρία. Έβαλε λίγο φρέ­ σκο νερό στο πιάτο της και πήγε να δει τι έκανε το αφεντικό της, που πάντα την περίμενε τα πρωινά της Πέμπτης. Συνήθως καθόταν στο καθιστικό και έπινε τον καφέ του διαβάζοντας την εφημερίδα του. Της έδινε οδηγίες και έφευγε με το αυτοκίνητό του για το κτήμα του στη Βάρη. Άκουσε τη μουσική που ερχόταν από το γραφείο και υπέθεσε ότι γι’ αυτόν τον λόγο δεν την είχε ακούσει. Χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν πήρε καμιά απόκριση. Αναρωτήθηκε τι να συνέβαινε και αν έπρεπε να ανοίξει, αν ήταν αδιακρισία. Ωστόσο, η ανησυχία της μεγάλωνε, ο χρόνος τής φαινόταν ότι κυλούσε αργά και σκεφτόταν διάφορα, το μυαλό της πήγαινε στο κακό. Κάτι δεν της άρεσε, κάτι δεν πήγαινε καλά εκείνο το πρωινό στο διαμέρισμα του αφεντικού της. Ο κύριος Πέτρος ποτέ δεν άλλαζε τις συνήθειές του. Αυτή η σκέψη αρκούσε για να πάρει την απόφαση και να βάλει κατά μέρος τους