Η ακολουθία του κακού

14 Χ Ρ Υ Σ Α Σ Π Υ Ρ Ο Π Ο Υ Λ Ο Υ τη σειρά τους για να μπουν στο μουσείο και θυμήθηκε τον πανικό που συνέβαινε με τα σπρωξίματα και τις φωνές των μαθητών, αλλά και των ενηλίκων, προτού ξεσπάσει η επιδημία. Πάλι καλά, δειλά δειλά επανέρ­ χεται η κανονικότητα, μονολόγησε ευχαριστημένη και διέσχισε τη Βασιλίσσης Σοφίας κουνώντας το δίχτυ με τα ψώνια μόλις άναψε το πράσινο για τους πεζούς. Από την Ηρώδου Αττικού έστριψε στη Μουρούζη και μπήκε στην πρώτη πολυκατοικία στα δεξιά. Πρόσεξε ότι ο θυρωρός δεν βρισκόταν στη θέση του και υπέθεσε ότι κάπου θα τον είχε στείλει κάποιος από τους μονα­ χικούς ηλικιωμένους ενοίκους της παλιάς πολυκατοικίας. Όλα ήταν ήρεμα και δεν ακουγόταν το παραμικρό. Ού­ τε το σκυλί της κυρίας Παπαϊωάννου, του τέταρτου ορόφου, γάβγιζε αυτό το πρωινό, αν και, κάθε φορά που κάποιος πήγαινε να βάλει το κλειδί στην πόρτα του διαμερίσματος στον πέμπτο, εκείνο ξεσήκωνε τον κόσμο. Όταν πήγε να ανοίξει με το κλειδί της το διαμέρισμα, της έκανε εντύπωση ότι η πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη. Γύρισε απλώς το κλειδί και μπήκε. Ένιωσε τα νεύρα της να τεντώνουν, ενοχλημένα από αυτή την αλλαγή. Πρώτη φορά δεν ήταν κλειδωμένη η πόρτα. Από τη μια ήθελε να τρέξει και να δει τι συμβαίνει και από την άλλη θαρρείς και ένα χέρι τη σταματούσε και την παρακινού­ σε να γίνουν οι κινήσεις της πιο αργές. Σαν να ήθελε να αποφύγει να δει κάτι δυσάρεστο. Γιατί οι αλλαγές στο σπίτι του Πέτρου Αθανασίου γίνονταν μόνο όταν κάτι περίεργο ή αναπάντεχο συνέβαινε. Δύσκολα να παρα