Η ακολουθία του κακού

13 Η Α Κ Ο Λ Ο Υ Θ Ι Α Τ Ο Υ Κ Α Κ Ο Υ της έλεγε παίρνοντας ύφος που δεν επιδεχόταν καμιά αντίρρηση και η άλλη την κοιτούσε χασκογελώντας, δί­ χως να μπορεί να βρει κάποια εξυπνάδα για να της πετάξει και να της κλείσει το στόμα. Άφησε το τηλέφωνο να χτυπήσει αρκετές φορές, αλ­ λά δεν της απαντούσε κανείς. Δεν θα γλιτώσει τα κα­ λαμαράκια, σκέφτηκε και μπήκε στο τρένο. Δεν είχε άλλο χρόνο να χάσει. Έπρεπε να βιαστεί. Βγήκε από τον Σκλαβενίτη της οδού Κανάρη και μέσω της Μέρλιν περπάτησε προς τη Βασιλίσσης Σοφίας. Κο­ ντοστάθηκε μπροστά στον Hondo και θυμήθηκε τα πρωι­ νά που είχε περάσει εκεί με τις φίλες της φλυαρώντας και σχολιάζοντας τα αφεντικά τους, τότε που χρονοτρι­ βούσαν στον έκτο όροφο πίνοντας καφέ με ένα κομμά­ τι από το κέικ με καρότο. Αυτή την περίοδο όμως όλα ήταν περίεργα. Για να περάσει την πόρτα του πολυκα­ ταστήματος, θα έπρεπε να λάβει από τις δυο κοπέλες που στέκονταν στην είσοδο το κίτρινο καρτελάκι που θα πιστοποιούσε την είσοδό της στο κατάστημα, κάτι που δεν ήθελε να κάνει. Πόσα και πόσα χέρια δεν το είχαν κρατήσει πριν το πιάσει η ίδια, σκεφτόταν και έκανε γκριμάτσες αποστροφής. Άσε που ποτέ δεν κα­ τάλαβε σε τι χρησίμευε η επίδειξη αυτής της κίτρινης καρτέλας. Και αν το είχε πιάσει και κάποιος θετικός στον ιό; Μπροστά στην είσοδο του Μουσείου Μπενάκη πρόσεξε λίγους τουρίστες που περίμεναν υπομονετικά