Η ακολουθία του κακού

12 Χ Ρ Υ Σ Α Σ Π Υ Ρ Ο Π Ο Υ Λ Ο Υ Για να ξεπεράσει τον δισταγμό της, έβγαλε μηχανικά το κινητό από την τσάντα της και τηλεφώνησε στον εργοδότη της, τον Πέτρο Αθανασίου, για να τον ρωτήσει αν θα ήθελε να του αγοράσει κάτι ιδιαίτερο από το σουπερμάρκετ, από το οποίο περνούσε πάντα προτού πάει στο σπίτι του και πιάσει δουλειά. Σίγουρα κάτι θα θυμόταν την τελευταία στιγμή για να της ζητήσει. Σε αυτό το σπίτι εργαζόταν κοντά μια δεκαετία και κάθε Τετάρτη είχε ρεπό. Μια συνήθεια που ποτέ δεν παραβιαζόταν, γιατί για αυτή το μέσον της εβδομάδας ήταν ιερό και της έδινε την ευκαιρία να ανανεώσει τις δυνάμεις της. Υποψιαζόταν όμως ότι η συγκεκριμένη ημέρα εξυπηρετούσε και τον εργοδότη της, ο οποίος είχε τις δικές του εμμονές με τον χρόνο. Ή μήπως εκεί­ νη η ημέρα εξυπηρετούσε και κάποιο άλλο πρόσωπο; αναρωτιόταν συχνά και μοιραζόταν την απορία αυτή με τη στενή της φίλη, όταν σχολίαζαν τις συνήθειες του αφεντικού της, τα πρόσωπα που έβλεπε η Κατερίνα να μπαινοβγαίνουν στο διαμέρισμα στο οποίο εργαζόταν. Είχε την αίσθηση ότι τους καταλάβαινε, ότι είναι και η ίδια μέρος του κύκλου τους, ότι δεν της διέφευγε τίπο­ τα από όσα εκείνοι είχαν κατά νου, πίστευε ότι από την ασφάλεια του καναπέ της προέβλεπε τις επερχόμενες δυστυχίες εκείνων που δεν αποσύρονται από τη δράση. «Μήπως όμως πίσω από αυτά τα δυσάρεστα συναισθή­ ματα κρύβεται ζήλια;» αναρωτιόταν η φίλη της, που σε άλλη περίπτωση δεν θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει τη λέξη «φθόνος». «Εξάλλου, όποιος δρα κάνει και λάθη»