Η Αγκάθα στο Οριάν Εξπρες

22 L I N D S A Y J A Υ N E A S H F O R D τησε όπως έκανε συνήθως, με τις άκρες του κρεμαστού του μουστακιού να σχηματίζουν χαμόγελο. Εκείνη του ένευσε και κοίταξε αλλού. Αναρωτιόταν αν είχε δει την εφημερίδα. Ήξερε άραγε; Θα συζητούσαν οι θυρωροί γι’ αυτήν πίνοντας το πρωινό τσάι τους; Έσκυψε το κεφάλι της για να περάσει στο σημείο όπου ήξερε πως θα μπορούσε να κρυφτεί από τα αδιάκριτα βλέμματα. Στο υπόγειο του Βρετανικού Μουσείου, κάτι σαν τη σπηλιά του Αλαντίν με αρχαία αντικείμενα που έπρεπε να καταγραφούν, ήταν το γραφείο που μοιραζόταν με την ανασκαφική ομάδα της Μεσοποταμίας. Παρακα­ λούσε να μην ήταν κανείς εκεί τόσο νωρίς. Προς μεγάλη της ανακούφιση, ο χώρος ήταν άδειος. Βυθίστηκε σε μια πολυθρόνα και άνοιξε την εφημερίδα πάνω στην τραχιά επιφάνεια του τραπεζιού που ήταν γε­ μάτο με θραύσματα κεραμικών και χάντρες από περιδέ­ ραια, όλα θαμμένα στην άμμο της ερήμου εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δεν υπήρχε δική της φωτογραφία στην εσωτερική σε­ λίδα, μόνο μια πρόσφατη λήψη του μακαρίτη του άντρα της στην Αίγυπτο. Ήταν μαζί με άλλους που κάθονταν στην αυλή του κτιρίου, εκεί όπου λειτουργούσε το αρχη­ γείο του στο Κάιρο. Το χαμόγελό του της τρύπησε την καρδιά, την έκανε να νιώσει ένοχη: επειδή εκείνη ήταν ζωντανή ενώ αυτός είχε πεθάνει, επειδή το μυστήριο του γάμου μετατράπηκε σε θανατική καταδίκη. Ένιωσε να πονάνε τα μάτια της καθώς διάβαζε από άκρη σε άκρη το κείμενο και ανατρίχιασε όταν διαπίστω