Human Net

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΩΝΤΑΝΟΥ 8 | «Αγόρι ή κορίτσι, κυρία;» τσίριξε η Μελίνα στη δια­ πασών. Αυτό ήταν. Η κυρία με ένα δυνατό χτύπημα του χάρακα στην έδρα το τέλειωσε το πανηγύρι. Όταν πια δεν ακου­ γόταν κιχ, είπε ήρεμα: «Ήσυχα, παιδιά…Είναι αγόρι. Τον λένε Λεωνίδα» και εκεί εξαντλήθηκε η φλυαρία της. Λεωνίδας! Το όνομά του μας θάμπωσε. Εγώ τον φαντά­ στηκα αμέσως ψηλό και θαρραλέο, να μπαίνει με την πε­ ρικεφαλαία του στην τάξη μας και να κάθεται δίπλα μου ακουμπώντας την ασπίδα και το δόρυ του στο πάτωμα. «Σπαρτιάτης είναι;» μουρμούρισε ο Αντρέας, που κά­ θεται ακριβώς πίσω μου, και η δασκάλα τον αγριοκοίταξε. Έτσι κάνει πάντα ο Αντρέας. Όλο ειρωνεύεται και πα­ ριστάνει τον έξυπνο. Τις πιο πολλές φορές όμως το κάνει στα μουλωχτά και οι δάσκαλοι δεν τον ακούνε. «Θέλω να είστε ευγενικοί μαζί του για να προσαρμοστεί εύκολα» είπε η δασκάλα χωρίς να πάρει το βλέμμα της απ’ τον Αντρέα. «Ξέρετε, δεν είστε πια μωρά». «Και γιατί φεύγει από το σχολείο του, κυρία;» ρώτησα κι εγώ ευγενικά ευγενικά. Αλλά εκείνη δεν ήταν καθόλου ευγενική. «Πολλά ρωτάτε! Μάθημα τώρα!» φώναξε και, σηκώνο­ ντας τον χάρακα, βάλθηκε να μας δείχνει κάτι νησιά στον χάρτη.