Το ημερολόγιο ενος εξωγήινου

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥ 17 το παιδί… Πάω στοίχημα ότι τα είχε κάνει πάνω του απ’ τον φόβο κι ότι αποκλείεται να ήξερε ότι δεν το εννοούσαμε όταν είπαμε ότι φεύγουμε, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, δεν κουνή­ θηκε απ’ τη θέση του… Ο μικρός θα μας είχε πάρει από πίσω πριν κάνουμε τρία βήματα…». Αυτά είπε και γύρισε στο περιοδικό της. Ο Θορν, αφού σιγουρεύτηκε ότι δεν υπήρχε συνέχεια, γύρισε κι αυτός ανα­ κουφισμένος στην εφημερίδα του. Κανονικά, δεν είχαν πει και τίποτα το φοβερό ή το πολύ σημαντικό. Κι όμως. Το ση­ μαντικό είναι ότι εγώ δεν θυμόμουν τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Κι όταν λέω τίποτα, εννοώ τίποτα απολύτως. Είναι φυσικό αυ­ τό; Όχι βέβαια! Πώς ήταν δυνατόν να μη θυμάμαι το παραμι­ κρό; Να πω ότι είχαν περάσει χρόνια, θα το καταλάβαινα. Η Ρέινα όμως είπε «πρόπερσι». Που πάει να πει πριν από δύο καλοκαίρια. Κανονικά θα ’πρεπε να θυμάμαι τα πάντα και με λεπτομέρειες. Κι όμως! Εγώ δεν θυμόμουνα τίποτα. Απολύ­ τως τίποτα. Τι συμπέρασμα βγαίνει; Ένα και μοναδικό: Είχα αρχίσει ήδη να ξεχνάω . Ποτέ δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε τόσο γρήγορα. Θέλω να πω, ήξερα ότι αυτό θα συνέβαινε κάποτε. Απ’ τη στιγμή που ανακάλυψα την αλήθεια, ήξερα ότι θα συμβεί. Το περί­ μενα. Όχι όμως τόσο γρήγορα. Μ’ έπιασε πανικός. Όχι τόσο γιατί είχα ξεχάσει τη σκηνή που περιέγραψε η Ρέινα, αλλά γιατί δεν ήξερα πόσος χρόνος μού έμενε ώσπου να ξεχάσω τα πάντα! Τόση ήταν η ταραχή μου, που σηκώθηκα και πήγα ως την άκρη της παραλίας. Πρέπει να είχα κοκκινίσει ολόκλη­ ρος. Μια ματιά να μου έριχναν, θα το καταλάβαιναν. Δεν ήθε