Το ημερολόγιο ενος εξωγήινου

16 ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ είχε ξαναγίνει. Για μια στιγμή μάλιστα (αλλά για μια στιγμή μονάχα, ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω) μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι ο Ρέι θα μπορούσε να ήταν κι αυτός… Αλλά όχι! Αυτό αποκλείεται. Θα υπήρχαν κι άλλα σημάδια. Όχι. Ήταν μια χαζή σκέψη μου, αυτό ήταν όλο. Καθόμουνα λοιπόν εκεί και κοίταζα τον Ρέι που κοίταζε με έκπληξη τα κάστρα του να γκρεμίζονται απ’ το κύμα όταν άκουσα τη Ρέινα να το λέει. «Τουλάχιστον ο μικρός είναι ρεαλιστής! Καταλαβαίνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει…» Αυτό είπε η Ρέινα και δεν ξέρω τι κατάλαβε ο Θορν, πά­ ντως κάτι πρέπει να κατάλαβε γιατί χαμογέλασε και γύρισε και κοίταξε τον Ρέι, που τότε μόλις αποφάσισε να χτίσει λίγο πιο μακριά απ’ το κύμα. «Θυμάσαι πρόπερσι;» συνέχισε, και ο Θορν ξαναγύρισε προς το μέρος της. «Που τον αφήσαμε στην παραλία μέχρι που νύχτωσε επειδή ήθελε σώνει και καλά να μείνουμε πε­ ρισσότερο…» Εκεί ακριβώς ο Θορν άρχισε να κουνάει πάνω κάτω το κεφάλι του χαμογελώντας (ένας Θεός ξέρει γιατί) και η Ρέινα γύρισε και με κοίταξε. «Θυμάσαι;» με ρώτησε, και τότε μόνο κατάλαβα ότι μι­ λούσαν για μένα. «Ήταν ικανός να μείνει εκεί όλη νύχτα αν δεν κατέβαινες να τον πάρεις…» είπε χωρίς να πάρει τα μάτια της από πάνω μου, και με καταμπέρδεψε, αν και εξακολου­ θούσα να πιστεύω ότι για μένα μιλούσε. Την κοίταξα κι εγώ στα μάτια για να βεβαιωθώ, αλλά εκείνη γύρισε στον Θορν και είπε: «Απλώς δεν ξέρει πότε πρέπει να παραιτηθεί αυτό