Το ημερολόγιο ενος εξωγήινου

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥ 15 νω της, οπότε μπήκε από κάτω κι άρχισε να γκρινιάζει, γιατί νόμιζε ότι έτσι θα γινόταν τελικά το δικό του. Όμως η Ρέινα είχε τις μαύρες της, κι όταν έχει τις μαύρες της δύσκολα αλ­ λάζει γνώμη για οτιδήποτε. Βέβαια, και ο Ρέι δεν το έβαλε κάτω έτσι εύκολα. Συνέχισε να μυξοκλαίει για καμιά ώρα περίπου, μέχρι που κατάλαβε ότι δεν είχε καμιά τύχη και τα παράτησε. Εντάξει, έπεσα έξω. Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα έπιανε το κόλπο με την γκρίνια, όπως γίνεται συ­ νήθως. Λάθος μου, το παραδέχομαι. Η Ρέινα συνέχισε να διαβάζει το περιοδικό της σαν να μην τον άκουγε (κι ας ήταν από κάτω απ’ την ξαπλώστρα της) κι ούτε που έδινε σημασία σ’ αυτούς που καθόντουσαν στις κοντινές ξαπλώστρες και που κάθε τόσο κοίταζαν κατά τη μεριά μας γιατί ο Ρέι τούς είχε πάρει τ’ αυτιά. Ο Θορν, όλη αυτή την ώρα, γύρισε μια δυο φορές μονάχα και τον κοίταξε (τον Ρέι), όχι τόσο γιατί τον ενοχλούσε, αλλά πιο πολύ με έκπληξη που μπορούσε να κλαίει συνεχώς τόσην ώρα. Η Ρέινα τον είδε που κοίταζε και του έγνεψε με το κεφάλι να μην κάνει τίποτα και ο Θορν χαμογέλασε και ξαναγύρισε στην εφημερίδα του. Κι όταν κάποια στιγμή ο Ρέι το βούλωσε επιτέλους και βγήκε από κάτω απ’ την ξαπλώστρα και πήγε και κάθισε άκρη άκρη στο νερό κι άρχισε να κάνει βουναλάκια με τη βρεγμένη άμμο, ο Θορν και η Ρέινα κοιτάχτηκαν και χαμογέλασαν ο ένας στον άλλο με νόημα. Αυτό δεν το περίμενα, για να λέμε την αλήθεια. Να μην του κάνουν το χατίρι δηλαδή. Και δεν το περίμενα επειδή δεν