Το ημερολόγιο ενος εξωγήινου

14 ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ το γράψω καθόλου παρά να γράψω ψέματα. Γιατί σ’ αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να κάνεις την αρχή. Άμα το κάνεις μια φορά, μετά δεν υπάρχει λόγος να μην το ξανακάνεις. Κι άμα το κάνεις πολλές φορές, μετά μπορεί να μην ξέρεις ούτε κι εσύ ο ίδιος τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, οπότε τι νόημα έχει; Δεν το είπα ακόμη αυτό, αλλά δεν πειράζει, το λέω τώρα. Πήρα την απόφαση να κρατάω ημερολόγιο πριν από κάνα μήνα. Ήμουνα στην παραλία με τον Θορν και τη Ρέινα και τον Ρέι (ακόμη δεν του έχω βρει καλύτερο όνομα, κι ίσως να μη χρειάζεται κιόλας. Τον πρώτο καιρό που τον έφεραν σπί­ τι, η Ρέινα τον κρατούσε συνεχώς στην αγκαλιά της, δεν τον άφηνε ούτε τη νύχτα, παρά μόνο για να πάει στην τουαλέτα. Έτσι έμοιαζε σαν να ήταν ένα κομμάτι της, σαν ένα τρίτο χέ­ ρι της, ας πούμε, γι’ αυτό τον έβγαλα προσωρινά Ρέι. Τελικά του ταιριάζει τόσο, που λέω να του το αφήσω. Γιατί ακόμα κι όταν μεγάλωσε λίγο και η Ρέινα δεν μπορούσε πια να τον κουβαλάει στην αγκαλιά της, δεν την άφηνε εκείνος. Ακόμα και τώρα τρέχει ξοπίσω της, τραβώντας την απ’ το φουστάνι. Μια φορά μάλιστα που η Ρέινα γύρισε απότομα κι ο Ρέι ήτα­ νε μπερδεμένος στα πόδια της, λίγο έλειψε να πέσει πάνω του και να τον πατήσει. Την τελευταία στιγμή γλίτωσε. Ο Ρέι, γιατί η Ρέινα χτύπησε το κεφάλι της στην κόχη του τραπε­ ζιού και της έμεινε και σημάδι. Οπότε το Ρέι είναι το όνομα που του ταιριάζει, και δεν πρόκειται να του το αλλάξω). Ήμουνα λοιπόν στην παραλία. Ο Θορν και η Ρέινα ήτανε ξαπλωμένοι στις ξαπλώστρες κι ο Ρέι είχε χωθεί κάτω απ’ την ξαπλώστρα της Ρέινας, γιατί δεν τον άφηνε ν’ ανέβει πά