Ημερολόγιο εξερεύνησης 6: Η μεγάλη χριστουγεννιάτικη αποστολή

Τρέχω γρήγορα! Φτάνω στην επόμενη γωνία και σταματώ, κρύβομαι πίσω από τον κάδο απορριμμάτων και προσπαθώ να ξαναβρώ την ανάσα μου. Τα πνευμόνια μου πονάνε, τα νιώθω να καίγονται. Ακούω βήματα. Γρήγορα και βαριά. Πλησιάζουν ολοένα… «Πού στο καλό πήγε; Σάμι, θα σε πιάσουμε…» μουρ- μουρίζει κάποιος απειλητικά. «Δεν μπορεί ναπήγε μακριά» απαντάει κάποιος άλλος. Οι φωνές μού είναι πολύ γνωστές. Πρέπει να σκεφτώ κάτι γρήγορα! Αν μείνω εδώ, αργά ή γρήγορα θα με πιάσουν. Όσο και αν οι μύες μου διαμαρτύρονται, ση- κώνομαι όρθιος και αρχίζω να τρέχω στο στενό σοκάκι. Φτάνω στη διάβαση πεζών και αυθόρμητα αποφασίζω να τη μετατρέψω σε διάβαση δρομέων: προσπερνάω με σλάλομ τη γυναίκα που σπρώχνει το καροτσάκι με το μωρό της, μόλις και μετά βίας αποφεύγω να ρίξω κάτω μια ηλικιωμένη που την τραβολογάει ο σκύλος της στον δρόμο, και σχεδόν σκοντάφτω στη ρόδα του ηλεκτρικού ποδηλάτου που οδηγεί ο ταχυδρόμος. Κοιτάζωπίσωμου και βλέπωμε τρόμο πως οι συμμαθητές μου ακολουθούν την ίδια ακριβώς διαδρομή. Παρ’ όλα αυτά δε με έχουν ανακαλύψει ακόμη. Κοιτάζουν γύρω τους ανιχνευτικά. Το ίδιο κάνω κι εγώ. Πού στο καλό να πάω; Δεν μπορώ να τρέξω άλλο, θα καταρρεύσω επιτόπου.