Ημερολόγιο εξερεύνησης: Ο ξεχασμένος κόσμος

11 φορα σημεία. Φαντάζομαι πως στέκονται στην έξοδο του λαβύρινθου εδώ και αιώνες για να «μετρούν» με το σκοτεινό βλέμμα τους όποιον περνάει αποδώ. Πάω να περάσω στριμωχτά ανάμεσά τους και τότε… τι είναι αυτό; Πίσω από τα αγάλματα δε βρίσκεται η έξοδος, όπως περίμενα, αλλά ένας απροσπέλαστος βρά- χος! Και τώρα;! Αν ήταν εδώ η Κούκι και ο Μότζο, σίγουρα θα έβρι- σκαν κάποια λύση. Άραγε τι να κάνουν τώρα; Και τι να απέγινε το αγόρι των Τζάιν, αυτός ο Τάσι; Ήταν ο πρώ- τος που πήδηξε μέσα στον σωλήνα. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι ο κοκκινομάλλης γίγα- ντας δεν έχει βρει ακόμη τα ίχνη μου! Αλλά και να με βρει δενανησυχώ, σίγουραθαχαθεί μέσαστον λαβύρινθο. Χα! Μη χάνω χρόνο όμως, γιατί στο τέλος θα με φτάσει. Κοιτάζω σκεφτικός τις αράχνες. Τι να κάνω; Και τότε μου έρχεται μια ιδέα! Ο μπαμπάς έγραψε στο ημε- ρολόγιο πως, έτσι και φτάσω σε αδιέξοδο, πρέπει να δώσω το χέρι μου στην αράχνη. Λογικά εννοούσε αυτά εδώ τα αγάλματα. Κοιτάζω προσεχτικά τα πόδια των αραχνών – και ας τα βρίσκω αηδιαστικά. Αγάλματα ξε-αγάλματα, δεν παύουν να είναι Α-Ρ-Α-Χ-Ν-Ε-Σ! Και τότε… μπίνγκο! Στο ένα από τα πόδια ανακαλύ- πτω ένα μεγάλο κουμπί. Δε χάνω τίποτα να προσπαθήσω , σκέφτομαι. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών και το πατάω.