Ημερολόγιο εξερεύνησης: Ο ξεχασμένος κόσμος

7 Ανοίγω ευλαβικά το ημερολόγιο εξερεύνησης και διαβάζω την πρώτη σελίδα . ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΡΑΧΝΕΣ;! Οκέι, ως εδώ ήταν! Τα λέ- με, μπαμπά! Το ταξίδι τελείωσε εδώ για μένα! Τις αράχνες δε θα τις ανεχτώ. Για – κανέναν – λόγο! Και μόνοπου τοσκέφτομαι, ανεβάζωπαλμούς. Μπρρρ! Ειλικρινά τώρα, δεν υπάρχει κάτι που να με φοβίζει περισσότερο από τις αράχνες. Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της μητέρας μου. Κάθε φορά που με έβλεπε αντιμέτωπο με τον οχτάποδο Χάρο, έλεγε: «Η καημένη η αραχνούλα φοβάται πιο πολύ από εσένα». Ποιος ξέρει, μπορεί και να ’χε δίκιο. Προσπαθώ με κόπο να ξεπεράσω τον φόβο μου. Στο κάτω κάτω ο μπαμπάς βασίζεται σ’ εμένα! Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να ανοίξω το ημερολόγιο και να διαβάσω τις επόμενες σελίδες, για να ξέρω τι με περιμένει. Το παραδέχομαι, είμαι περίεργος. Ο μπα- μπάς όμως μου έγραψε να μην το κάνω. Συγκρατούμαι λοιπόν, όσο και αν μου φαίνεται δύσκολο. Ξαφνικά ακούω ένα ποδοβολητό από την τσουλήθρα πίσω μου. Οχ, όχι, κάποιος με παρακολουθεί! Μήπως είναι πάλι ο κοκκινομάλλης γίγαντας που με ακολουθεί από το αεροδρόμιο του Κατμαντού; Πρέπει να βιαστώ! Αλλά προς τα πού να πάω; Μπροστά μου διακρίνεται