Ημερολόγιο επιβίωσης

H M E Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Ο Ε Π Ι Β Ι Ω Σ Η Σ 13 τουλάχιστον δεν θα πεινούσαν. Αλλά, στην πραγματικό­ τητα, πολύ λίγοι θα θριάμβευαν. Δεν ήθελα να είμαι ένα ακόμα μέλος αυτής της ομάδας με τους σχιζοφρενικούς μετανάστες. Πάντα με απωθούσαν οι στοές, οι ομάδες, τα κόμματα, οι λέσχες, οι σύλλογοι, και οτιδήποτε είχε να κάνει με κάποια οργάνωση, συνοχή και πειθαρχία. Ωστό­ σο, αφηνόμουν συνέχεια να παρασυρθώ από την ιλιγγιώ­ δη, αχαλίνωτη και χαοτική εκείνη συμμορία νεολαίων. Δεν σταματούσαν ποτέ. Καταβρόχθιζαν τη ζωή με μόνιμη λαι­ μαργία και φρενίτιδα. Εγώ είχα ταξιδέψει σε κάποιες χώ­ ρες, εκεί είχα συναντήσει πολλούς συμπατριώτες μετανά­ στες, και ήξερα καλά ότι δεν μπορούσα να ζήσω μακριά από τη χώρα μου και τους ανθρώπους μου. Ένα πράγμα μού ήταν ξεκάθαρο: δεν ήθελα να είμαι ένας ακόμα μετα­ νάστης. Δεν ήθελα να γυρίσω την πλάτη στα προβλήματα και να ξαναρχίσω από την αρχή σε άλλη γη. Μπορεί αυτό να ακούγεται κάπως σαν γενναία στάση, αλλά στην πραγ­ ματικότητα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με γενναιότη­ τα ή δειλία, είναι πρόβλημα ταμπεραμέντου: έχω την τά­ ση να ζω σαν στρείδι μέσα στο όστρακό μου. Πολλά χρόνια αργότερα, μια ομοιοπαθητική γιατρός μού συνέστησε να πάρω έναφάρμακο (Calc á rea carb ó nica ostrearum, 200 ch), που φτιάχνεται από σκόνη από το εσωτερικό του οστρά­ κου, ακριβώς για να καταπολεμήσω αυτή την τάση να απομονώνομαι στη μοναξιά και τη σιωπή. Οι πιο πρόσφα