Γύρνα σπίτι, άγγγελέ μου

ΓΥΡΝΑ ΣΠΙΤΙ, ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ | 29 του Σέρμαν και γύρισαν ήσυχα στα σπίτια τους μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Η οικογένεια Πέντλαντ ήταν από τις πιο παλιές της κοινότητας, αλλά ανέκαθεν φτωχιά, και δεν πρόβαλε αξιώσεις ευγενικής καταγωγής. Χάρη σε γάμους και σε επιγαμίες μεταξύ συγγενών, μπορούσε να πε­ ρηφανεύεται για μερικές συγγένειες με τις επιφανέστερες οικογένειες, για κάποια σκεπαρνιά και για ένα μικρό ποσοστό ηλίθιους. Αλλά εξαι­ τίας της ανωτερότητάς της σε νοημοσύνη και χαρακτήρα, το μεγαλύτερο μέρος του βουνίσιου πληθυσμού την είχε σε μεγάλη υπόληψη. Όλοι οι Πέντλαντ είχαν έντονα τα οικογενειακά χαρακτηριστικά. Όπως στις περισσότερες μη φυσιολογικές οικογένειες, ο ρωμαλέος οικογενειακός τύπος γινόταν περισσότερο εντυπωσιακός χάρη στις διαφορές που παρουσίαζε. Είχαν φαρδιές, ρωμαλέες μύτες, με σαρ­ κώδη ανοιχτά ρουθούνια, φιλήδονα χείλια, μ’ έναν παράξενο συνδυα­ σμό λεπτότητας και τραχύτητας, που σε στιγμές διανοητικής προσπά­ θειας καρούλιαζαν με εκπληχτική ευλυγισία· ψηλά, έξυπνα μέτωπα και φαρδιά μάγουλα λίγο βαθουλωτά. Οι άντρες είχαν γενικά κόκκινο πρόσωπο, που κάποιες φορές γύριζε σε νεκρική χλωμάδα, κορμοστα­ σιά γεροδεμένη και μέτριο ανάστημα. Ο ταγματάρχης Τόμας Πέντλαντ ήταν πατέρας μιας πολυάριθμης οικογένειας, με την Ελίζα μόνη κόρη που ζούσε. Μια νεότερη αδελφή της είχε πεθάνει πριν από μερικά χρόνια από μια αρρώστια που η οικογένεια την προσδιόριζε με ύφος λυπημένο: «οι χοιράδες της καη­ μένης της Τζένης». Ήταν και έξι αγόρια: ο Χένρι, ο μεγαλύτερος, τριά­ ντα χρονών, ο Γουίλ, είκοσι έξι, ο Τζιμ, είκοσι δύο, και ο Θαδδαίος, ο Έλμερ κι ο Γκρίλι, κατά την ίδια τάξη, δεκαοχτώ, δεκαπέντε και έντε­ κα. Η Ελίζα ήταν είκοσι τεσσάρων χρονών. Τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά, ο Χένρι, ο Γουίλ, η Ελίζα κι ο Τζιμ, είχαν περάσει την παιδική τους ηλικία στα χρόνια τα αμέσως μετά τον πόλεμο. Η φτώχεια και οι στερήσεις μέσα σ’ εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι τόσο φοβερό, που κανένας τους δεν μιλούσε πια γι’ αυτά, αλλά η πίκρα τούς είχε τρυπήσει βαθιά την καρδιά τους, αφήνοντας ουλές που δεν θα γιατρεύονταν ποτέ. Η επίδραση από εκείνα τα χρόνια πάνω στα μεγαλύτερα παιδιά ήταν ν’ αναπτυχτεί μέσα τους μια παθολογική φιλοχρηματία, ένας