Γύρνα σπίτι, άγγγελέ μου

28 | THOMAS WOLFE ένα σπίτι για να κάθομαι. Μονάχα φροντίδες είναι και τίποτ’ άλλο, και στο τέλος σού τα παίρνει όλα ο φορατζής. Η Ελίζα τον κοίταξε κατάπληχτη, σαν να ’χε προφέρει τη χειρότερη βλασφημία. – Ω! έκανε. Τι λόγια είν’ αυτά! Κάτι πρέπει να βάζετε κατά μέρος για τα δίσεχτα χρόνια – έχω δίκιο; – Τώρα περνάω τα δίσεχτα χρόνια, αποκρίθηκε κατσουφιάζοντας. Η μόνη ιδιοχτησία που χρειάζομαι είναι οχτώ πόδια γη για να με θάψουν. Ύστερα τη συνόδεψε ως την πόρτα του μαγαζιού, κουβεντιάζοντας πιο εύθυμα, και στάθηκε να την κοιτάζει που ξεμάκραινε διασχίζοντας την πλατεία, ανασηκώνοντας τη φούστα της με κομψό ύφος σπουδαίας κυρίας. Έπειτα ξαναγύρισε ανάμεσα στα μάρμαρά του, μ’ ένα συναί­ σθημα χαράς, που νόμιζε πως το ’χε χάσει για πάντα. Η οικογένεια Πέντλαντ, που η Ελίζα ήταν μέλος της, ήταν μια από τις πιο παράξενες πατριές που είχαν κατεβεί ποτέ από τους λόφους. Δεν είχαν απόλυτο δικαίωμα για το επίθετο Πέντλαντ: Ένας Σκοτσέζος μ’ αυτό το όνομα, μηχανικός μεταλλείων, ο πάππος του σημερινού αρ­ χηγού της οικογένειας, είχε έρθει σ’ αυτά τα βουνίσια μέρη μετά την Επανάσταση, ψάχνοντας για μεταλλεία χαλκού, έζησε πολλά χρόνια εδώ κι απόχτησε πολλά παιδιά με μια από τις πρώτες οικίστριες. Όταν εξαφανίστηκε, η γυναίκα πήρε για τον εαυτό της και για τα παιδιά το όνομα Πέντλαντ. Ο τωρινός αρχηγός της πατριάς ήταν ο πατέρας της Ελίζας και αδελφός του προφήτη Βάκχου – ο ταγματάρχης Τόμας Πέντλαντ. Ένας άλλος αδελφός είχε σκοτωθεί στις ταραχές των Επτά Ημερών. Ο ταγματάρχης Πέντλαντ είχε κερδίσει τίμια, αν όχι με περίβλεπτο τρόπο, τον στρατιωτικό βαθμό του. Ενώ τα σκληρά χέρια του Βάκχου, που δεν ανέβηκε ποτέ ψηλότερα από τον βαθμό του δεκανέα, φου­ σκάλιαζαν στο Σίλοχ, ο ταγματάρχης, σαν διοικητής δυο λόχων εθε­ λοντών εθνοφρουρών, φύλαγε το οχυρό των λόφων που τον είχαν δει να γεννιέται. Αυτό το οχυρό δεν είχε ποτέ απειληθεί, όταν, τις τελευ­ ταίες μέρες του πολέμου, οι εθελοντές, ενεδρεύοντας πίσω από δέντρα και βράχους, έριξαν τρεις ομοβροντίες σ’ ένα διαλυμένο απόσπασμα