Γύρνα σπίτι, άγγγελέ μου

ΓΥΡΝΑ ΣΠΙΤΙ, ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ | 27 – Πώς, βέβαια, είπε η Ελίζα ζωηρά, μπορείτε, όπως σου λέει ο άλλος, να διαβάζετε ποιήματα για ωφέλεια της ψυχής σας και το βιβλίο με τις συνταγές για ωφέλεια του κορμιού σας. – Μ’ αρέσουν τα ποιήματα, είπε ο Γκαντ, φυλλομετρώντας το βιβλίο και σταματώντας στο μέρος που έγραφε «Τραγούδια του σπιρουνιού και του σπαθιού». Στα μικράτα μου δεν σταματούσα ν’ απαγγέλλω ποιήματα. Αγόρασε τα βιβλία. Η Ελίζα έκλεισε το βαλιτσάκι με τα δείγματα, αναθώρησε και κοίταζε με περιέργεια ολόγυρα το σκονισμένο μαγα­ ζάκι. – Πάνε καλά οι δουλειές; ρώτησε. – Όχι και τόσο καλά, αποκρίθηκε ο Όλιβερ με ύφος θλιμμένο. Μόλις τα καταφέρνω να τα φέρω βόλτα. Είμαι ξένος σε ξένο τόπο. – Πφ! έκανε η Ελίζα εύθυμα. Θα ’πρεπε να βγαίνετε και να γνωρί­ σετε περισσότερο κόσμο. Χρειάζεστε κάτι για να ξελογιαστείτε. Αν ήμουν στη θέση σας, θα ενδιαφερόμουν για τα κοινοτικά, για να προοδέ­ ψει η πόλη μας. Έχουμε ό,τι χρειάζεται για να γίνει μια μεγάλη πόλη – τοπίο, κλίμα, φυσικό πλούτο, και θα ’πρεπε όλοι μαζί να βαλ­ θούμε στη δουλειά. Αν είχα μερικές χιλιάδες δολάρια, ξέρω τι θα ’κα­ να – και μισόκλεισε το ένα της μάτι με πονηριά και άρχισε να μιλάει με μια αντρίκεια χειρονομία που παραξένευε, με τον δείχτη τεντωμένο και με τη γροθιά της χαλαρά κλεισμένη: Βλέπετε αυτήν εδώ τη γωνιά – εδώ που είναι το μαγαζί σας; Θα διπλασιαστεί η αξία της μέσα σε λίγα χρόνια. Να, εδώ –κι έδειξε μπροστά της με τη χαλαρή αντρίκεια χειρονομία– θ’ ανοίξουνε δρόμο μια μέρα, όπως σας βλέπω και με βλέπετε. Κι όταν τον ανοίξουν –και σούφρωσε τα χείλια της με ύφος συλλογισμένο–, το οικόπεδο θ’ αξίζει πολλά λεφτά. Εξακολούθησε να μιλάει για ακίνητα, συλλογισμένη, με μια παρά­ ξενη λαχτάρα. Λες και η πόλη ήταν γι’ αυτήν ένα πελώριο σχεδιάγραμ­ μα: το κεφάλι της γεμάτο αριθμούς και υπολογισμούς – τίνος ήταν το τάδε οικόπεδο, ποιος το πούλησε, σε ποια τιμή, η σημερινή αξία του, η μελλοντική αξία του, πρώτη και δεύτερη υποθήκη κ.ο.κ. Αφού τέ­ λειωσε, ο Όλιβερ είπε σ’ έναν τόνο έσχατης αποστροφής, καθώς ανα­ θυμότανε το Σίντνεϊ: – Ελπίζω να μην έχω δικό μου ούτε ένα ακίνητο όσο ζω, εκτός από