Γρίφος για έμπειρους παίκτες (Εγώ, η μαμά και τα μυστήρια)

18 ΓΡΙΦΟΣ ΓΙΑ ΕΜΠΕΙΡΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ ντετέκτιβ, κι επέστρεψε στον πάγκο της σιγοτραγουδώ- ντας. Η Έμιλι κουνιόταν πέρα δώθε στην καρέκλα της μ’ ένα καπκέικ βανίλια στο χέρι, στριφογυρίζοντας τα μά- τια της. «Γιατί είστε όλοι τόσο ενθουσιασμένοι μ’ αυτό το πάρτι; Γενέθλια είναι, πώς κάνετε έτσι;» «Αυτός εδώ φταίει, που δε μιλάει για τίποτε άλλο» είπε ξεφυσώντας ο Ρίλεϊ κι έδειξε τον Σκοτ. Η Έμιλι προσπάθησε να μην πολυσκέφτεται την απότομη αντίδρασή του. Είχε ξεφυσήσει επειδή τον εί- χε εκνευρίσει ο Σκοτ; Ή μήπως γι’ αυτά που είχε πει εκείνη; Από τότε που είχε αρχίσει να της αρέσει ο Ρίλεϊ, δεν μπορούσε με τίποτα να τον καταλάβει. Κι όμως ήταν καλή στο να καταλαβαίνει τους ανθρώπους. Δεν είχε γίνει τυχαία τόσο καλή ντετέκτιβ. Ο Ρίλεϊ ήταν πάντα κάπως μυστηριώδης, μ’ εκείνο το γαλάζιο σαν πάγος βλέμμα του κρυμμένο πίσω από τα σκούρα γυαλιά του. Η γνωριμία τους δεν είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Την πρώτη φορά μάλιστα που συναντήθηκαν, η Έμιλι τον είχε βρει πολύ αντιπαθητικό, όπως και τον Σκοτ. Ήταν όμως φίλοι του Τζέιμι και ύστερα από κά- ποιες μικροπαρεξηγήσεις, η Έμιλι είχε αποφασίσει να δώσει και στους δύο μια ευκαιρία. Κρίμα που ο Ρίλεϊ τα έμπλεξε χειρότερα τα πράγματα, αφού του άρεσε κι εκείνου, μόνο που, όταν ο Τζέιμι της τα ξεφούρνισε όλα, άλλαξε γνώμη. Μάλλον. Ούτε και γι’ αυτό ήταν σίγουρη η Έμιλι. Η αλήθεια είναι πως κάθε τόσο, όταν νόμιζε πως δεν τον έβλεπε κανείς, ο Ρίλεϊ την κοιτούσε περίερ-