Graffiti palace

A . G . L O M B A R D O 22 γάγεις πριν την κάνω για τον πόλεμο του Βιετνάμ». Καπνί- ζει το ένα Λάκι Στράικ μετά το άλλο. «Μπισκότε, είσαι πάντως κλαράκι, κόκαλα φτιαγμένα από γαλατάκι». Η Κάρμαν γελάει. Είναι όλοι μαστουρωμέ- νοι; Γιατί της την πέφτει ο κάθε ηλίθιος; Απλώς ένα αθώο φλερτάκι, ο Φελόνιους, ο Μάρκους, ο Μπισκότος, το κρα- σί εντείνει τον πονοκέφαλό της. «Ποτέ δεν πρόκειται να πολεμήσεις σε πόλεμο λευκών, μια ματιά θα σου ρίξουν και θα γράψουν Γιώτα-5». «Αυτό σημαίνει πέντε γαμήσια; Ποιο κορίτσι σου ’πε για τις ικανότητές μου;» Ο Μπισκότος ρίχνει ένα πλατύ χαμόγελο, πίνει μια γουλιά τεκίλα από το μπουκάλι που βούτηξε από το ντουλάπι με τα ποτά του Μονκ· την άλλη γλυκιά αδερφούλα, όποτε ξεμένει από άσπρη. «Λοιπόν, θα πολεμούσα αν ήμουν αμερικανός πολίτης, αλλά δεν είμαι, γιατί σ’ εμάς τους νέγρους μάς έχουν αρνηθεί τα πολιτικά μας δικαιώματα» ξεφυσά τον καπνό. «Δεν απο- δέχομαι το σύστημα, γιατί δεν αποδέχεται τον μαύρο άν- δρα. Το μόνο αεράκι επιστράτευσης που θα νιώσει αυτός ο νέγρος είναι εάν ανοίξουν το παράθυρο κάτω στο μπι- λιαρδάδικο του Γουίλι». Γελάει ρουθουνίζοντας, κατεβά- ζει ακόμα ένα σφηνάκι τεκίλα από το μπουκάλι σκουπί- ζοντας τα βρεγμένα του χείλη στο μανίκι με τα λαχούρια. Εκείνος φέρνει το μπουκάλι στα χείλια της, το σκοτεινό του βλέμμα την κάνει να νιώσει αναποφάσιστη, καθώς εκπνέει ένα ολοστρόγγυλο μπλε δαχτυλίδι καπνού που αιωρείται ανάμεσά τους. «Όχι, ευχαριστώ». Τώρα κάνουν έφοδο στα ποτά του