Graffiti palace

A . G . L O M B A R D O 18 νιές, ο Μονκ θα το καταλάβει, δεν έχει νόημα να το πολε- μάει». Η Κάρμαν παρατηρεί μερικά από τα υπολείμματα στη γενειάδα του Μάρκους: πηγμένη μουστάρδα, στάχτη καπνού, σταγόνες κρασιού, πιτσιλιές από το ντιπ αβοκά- ντο, ψίχουλα από κράκερ. «Ξέρεις, Κάρμαν» λέει ο Μάρ- κους εμπνεόμενος από τους Φορ Τοπς «όταν είμαι κοντά σου, δεν μπορώ να συγκρατηθώ… Ροδέλα κρεμμυδιού;». Κουνά μια λιγδερή τηγανητή ροδέλα κρεμμυδιού μπροστά στο πρόσωπό της. « Ίσως θα μπορούσαμε... να χορέψου- με». Ο Μάρκους γρατζουνίζει ελαφρά μ’ ένα κιτρινισμένο νύχι τον πήχη του χεριού της, πιέζει πιο κοντά της την άγρια γενειάδα, της κρύβει τον κόσμο. «Με συγχωρείς». Απομακρύνεται κάνοντας σλάλομ πί- σω από τους χορευτές και τον καπνό. Τελικά, προλαβαίνει την Νταλίν που χαζεύει έξω, κοιτώντας μέσα από ένα κομ- μάτι παράθυρου που ανοίχτηκε με φλόγιστρο στον σιδερέ- νιο τοίχο. Τα χέρια της Νταλίν είναι σταυρωμένα προστα- τευτικά στα στήθη της. «Γλυκιά μου, μην αισθάνεσαι άσχη- μα». Η Κάρμαν ακουμπά το χέρι στον ώμο της. Η Νταλίν γυρίζει· τα μάτια της έχουν κοκκινίσει από το κλάμα. «Είναι τόσο γουρούνι». Η Κάρμαν νεύει καταφα- τικά, πίνει μια γουλιά από το κρασί της. «Πρέπει να βρω έναν καλό άνθρωπο όπως ο Μονκ». «Είναι πάντα φευγάτος» λέει η Κάρμαν. « Ίσως να σκέ- φτεται να μην επιστρέψει σπίτι». «Μην το λες αυτό! Σ’ αγαπάει περισσότερο από ποτέ, είστε κι οι δυο ευλογημένοι». Η Νταλίν σκουπίζει ένα δά- κρυ. «Για δες... ούτε που σου φαίνεται».