Graffiti palace

G R A F F I T I P A L A C E 17 υπολογισμούς μου. Το μέλλον μας είναι ακόμη το μέλλον ενός σκλάβου. Κάνουμε αυτά τα πάρτι, γιατί δεν μάθαμε ποτέ να αποταμιεύουμε, το μπακάλικο στις φυτείες κρα- τούσε πάντα τα λεφτά μας, το καταλαβαίνεις; Εγκαταλεί- πουμε τις γυναίκες μας, τα κορίτσια και τα μωρά μας, γιατί τα παλιά χρόνια το αφεντικό χώριζε τις οικογένειες και μας πουλούσε στο ποτάμι. Αυτό είναι όλο κι όλο που ακόμη πολεμάει ο Μονκ». «Το καλό που σου θέλω, σταμάτα να λες βλακείες, αλ- λιώς αυτή η σύντροφός σου θα σ’ εγκαταλείψει». Η Νταλίν αγριοκοιτάζει τον Μάρκους. «Να γιατί ένας δικός μας οφείλει να πάρει δικά μας κορίτσια και να σπείρει αγόρια σ’ όλη την πόλη. Είναι το αντανακλαστικό του σκλάβου να κάνει πολλά παιδιά, για- τί ο αφέντης θα τ’ αρπάξει από σένα...» «Αηδίες!» Η Νταλίν χύνει το κρασί. «Ο μαύρος άνδρας, όπως κάθε άνδρας, δεν μπορεί να κρατήσει το πουλί του μέσα στο παντελόνι του». Αρπάζει το μπουκάλι από τον Μάρκους, αντί όμως να του δώσει μια στο κεφάλι περπα- τά αγέρωχα μέσα στην αχλή του καπνού. «Έι, φίλε». Ο Μικρός Ντέιβι, κοντά δυο μέτρα, γνέφει στον Μάρκους που ξεγλιστρά προς το ραδιόφωνο. «Βλέπεις; Είναι παντού γύρω μας». ΟΜάρκους κατσου- φιάζει γέρνοντας πιο κοντά στην Κάρμαν. «Οι αδερφοί αποκαλούν ο ένας τον άλλο φίλο, γιατί τα χρόνια της σκλα- βιάς ο λευκός μάς αποκαλούσε παιδί ... τώρα οι χίπηδες λένε φίλε αυτό, φίλε εκείνο, κατακλέβοντας τον νέγρο, όπως ακριβώς γίνεται και με τη μουσική μας... δέκα γε-