Ο φίλος μου ο Γκρεγκουάρ

να τα τρώμε, να πίνουμε το γάλα τους, να παίρ­ νουμε το μαλλί τους για να ντυνόμαστε, με το δέρμα τους φτιάχνουμε παπούτσια και τα πατά­ με, τα ζουπάμε, τα ζουλάμε, τα τραβολογάμε για να φτιάξουμε τυρί, γάλα, γιαούρτι, παγωτό και αυτά κάθονται και δε φεύγουν ποτέ, μας ανέχο­ νται και μένουν πάντα εκεί, πιστά. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που θύμωνα μαζί τους… Αλλά και ο άνθρωπος δεν είναι καλύτερος. Αυτός είναι ακόμα πιο ανόητος και άκαρδος. Το πρόβατο το βρίσκει χαριτωμένο, του δίνει όνο­ μα, το ζωγραφίζει, το αγαπά, μένει μαζί του, και μετά σαν άγριος το σκοτώνει και το τρώει. Θα μου πείτε τώρα για την αλυσίδα της διατροφής. Αλλά εγώ αυτή την αλυσίδα δεν την πολυπι­ στεύω. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι υποκριτές και κατά βάθος αρνούνται να παραδεχτούν ότι είναι σκληροί και έτσι επινόησαν αυτή την αλυ­ σίδα για να δικαιολογούν τις πράξεις τους. Άρα μάλλον κατά βάθος και με τους αν­ θρώπους είμαι θυμωμέ