Ο φίλος μου ο Γκρεγκουάρ

9 Έλεγα λοιπόν ότι το πρόβατο με θύμωνε, νο­ μίζω ότι σε αυτό βοηθούσε και το βέλασμά του. Το γαβ σε διασκεδάζει, σε ξεσηκώνει. Το νιάου είναι χαριτωμένο, τρυφερό. Το κικιρίκου σε ξυ­ πνά. Το τσίου σε ηρεμεί. Το μπέεε σε εκνευρίζει. Εμένα μου ακούγεται σαν να λέει «άντε ντεεε» και βιάζομαι να πάω στην άκρη. Σαν την προ­ βατίνα που συναντάμε όταν μπαίνουμε στο χωριό μας. Μας κοιτά πάντα με ύφος, κάθεται στη μέση του δρόμου, φαρδιά και εκνευριστικά σί­ γουρη για τον εαυτό της, δεν κάνει ποτέ στην άκρη να περάσουμε. Πάντα, μα πάντα την πε­ ριμένουμε εμείς. Περπατά με βήματα αργά και μας κοιτά στα μάτια. Μα πού τη βρίσκει τέτοια αυτοπεποίθηση, σκέφτομαι κάθε φορά! Είχα καταλήξει ότι μάλλον τα πρόβατα είναι χαζά. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση.Μας επιτρέπουν