Γκίλιαντ

Γ Κ Ι Λ Ι Α Ν Τ 11 Αυτό είναι και το πιο παράξενο σε τούτη τη ζωή, στη ζωή ενός κληρικού. Οι άνθρωποι αλλάζουν θέμα όταν σε βλέπουν να έρχεσαι προς το μέρος τους. Κι ύστερα, καμιά φορά, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι έρχονται στο γραφείο σου και σου λένε τα πιο απίστευτα πράγματα. Κρύβονται πολλά κάτω από την επιφάνεια της ζωής, οι πάντες το γνωρίζουν. Πολλή μοχθηρία, πολύς τρόμος, μεγάλη ενοχή και πάρα πολλή μοναξιά, εκεί που δεν θα περίμενες να τη βρεις. Οπατέρας της μητέρας μου ήταν πάστορας, το ίδιο κι ο πατέρας του πατέρα μου και ο πατέρας του πριν απ’ αυτόν, κι ακόμα πιο πριν κανείς δεν ξέρει, αλλά δεν θα δίσταζα να μαντέψω. Τούτη η ζωή ήτανε δεύτερη φύση γι’ αυτούς, όπως και για μένα. Ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι, αλλά αν υπάρχει κάτι που θα ’πρεπε να μάθω απ’ αυτούς και δεν το έμαθα, είναι να συγκρατώ τον θυ­ μό μου. Είναι μια σοφία που θα ’πρεπε να είχα κατακτήσει εδώ και πολύ καιρό. Ακόμα και τώρα που ένα φτερούγισμα στον σφυγμό μου με κάνει να σκέφτομαι το τέλος, διαπιστώνω πως χάνω την ψυχραιμία μου όταν κολλάει ένα συρτάρι ή όταν δεν βρίσκω τα γυαλιά μου. Σ’ το λέω αυτό για να παρατηρήσεις και τον εαυτό σου, μήπως συμβαίνει και σ’ εσένα. Λίγο παραπάνω θυμός, πολύ συχνά και σε λάθος στιγμή, μπορεί να καταστρέψει περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσες να φανταστείς. Πάνω απ’ όλα, πρόσεχε τι λες. « Ἰδοὺ ὀλίγον πῦρ ἡλίκην ὕλην ἀνάπτει · καὶ ἡ γλῶσσαπῦρ » 2 – αυτή είναι η αλήθεια. Όταν ο πατέρας μου γέρασε, μου είπε το ίδιο ακριβώς πράγμα σ’ ένα γράμμα που μου έστειλε. Το οποίο, εδώ που τα λέμε, 2 Ιακώβου του Αποστόλου Επιστολή Καθολική, 3:5-6.