Γκίλιαντ

M A R I L Y N N E R O B I N S O N 10 μυρίζουν τόσο έντονα βενζίνη, που αναρωτιέμαι πώς και δεν αρπάζουν φωτιά οι ίδιοι. Πετούσαν πειράγματα ο ένας στον άλλον, όπως το συνηθίζουν, και χαχάνιζαν μ’ εκείνο το πονη­ ρό τους γελάκι. Και μου φάνηκε όμορφο. Είναι εκπληκτικό να βλέπεις τους ανθρώπους να γελούν, να παρακολουθείς πώς τους παρασύρει το κύμα του γέλιου. Καμιά φορά στ’ αλήθεια παλεύουν να μην πνιγούν. Το βλέπω αρκετά συχνά και στην εκκλησία. Γι’ αυτό και αναρωτιέμαι τι είναι το γέλιο κι από πού προέρχεται, αναρωτιέμαι τι δαπανά από τον οργανισμό σου και συνεχίζεις ώσπου να εξαντληθείς, ανήμπορος να στα­ ματήσεις. Είναι το ίδιο που συμβαίνει και με το κλάμα κατά κάποιον τρόπο – μόνο που το γέλιο αναλώνεται πιο γρήγορα. Όταν με είδαν να πλησιάζω, ασφαλώς σταμάτησαν τα αστεία, διέκρινα όμως πως συνέχιζαν να γελάνε από μέσα τους, έχοντας στον νου τους αυτό που ο γερο-πάστορας πα­ ραλίγο ν’ ακούσει να λένε. Ένιωσα την ανάγκη να τους πω ότι κι εγώ εκτιμώ ένα αστείο, όπως ο καθένας. Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις στη ζωή μου που θα ’θελα να το πω. Αλλά δεν είναι κάτι που ο κόσμος αποδέχεται πρόθυμα. Από σένα θέλουν να είσαι λιγά­ κι απόμακρος. Ένιωσα την ανάγκη να τους πω, Είμαι ένας άνθρωπος που πεθαίνει και δεν θα έχω πολλές ευκαιρίες ακό­ μα να γελάσω, σ’ αυτό τον κόσμο τουλάχιστον. Όμως αυτό φαντάζομαι πως θα τους έκανε να σοβαρευτούν, να μου φερ­ θούν ευγενικά. Κρατάω κρυφή την κατάστασή μου, όσο πε­ ρισσότερο μπορώ. Για άνθρωπο που πεθαίνει αισθάνομαι μια χαρά, κι αυτό είναι ευλογία. Ασφαλώς η μητέρα σου το ξέρει. Λέει πως αφού αισθάνομαι καλά, ίσως ο γιατρός να κάνει λάθος. Στην ηλικία μου, ωστόσο, υπάρχει ένα όριο στο πόσο λάθος μπορεί να κάνει.