Γιοι και εραστές

Γ Ι Ο Ι ΚΑ Ι Ε Ρ ΑΣ Τ Ε Σ 13 Τα σπίτια αυτά καθαυτά ήταν μεγάλα και αρκετά αξιοπρε­ πή. Αν έκανες μια βόλτα, έβλεπες μικρούς μπροστινούς κή­ πους με πρίμουλες και σαξιφράγκες στο σκιερό κάτω τετρά­ γωνο, γαριφαλιές και αγριογαριφαλιές στο ηλιόλουστο πάνω τετράγωνο. Ακόμα, περιποιημένα παραθύρια, ισόγειες βερα­ ντούλες, κοντούς φράχτες από λιγούστρα και σοφίτες με φεγ­ γίτες. Τούτη όμως ήταν η εξωτερική πλευρά, η θέα από τα αδειανά σαλόνια των γυναικών των ανθρακωρύχων. Το δωμά­ τιο όπου βρισκόταν συνήθως η οικογένεια, η κουζίνα, ήταν στο πίσω μέρος του σπιτιού και έβλεπε προς την εσωτερική πλευρά των τετραγώνων, σε καχεκτικά κηπάκια και σταχτό­ λακκους. Κι ανάμεσα στις σειρές των σπιτιών, ανάμεσα στις μακριές σειρές των σταχτόλακκων, εκτεινόταν το δρομάκι όπου έπαιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες έκαναν το κουτσο­ μπολιό τους και οι άντρες κάπνιζαν. Έτσι, οι πραγματικές συνθήκες διαβίωσης στο Μπότομς, το οποίο ήταν τόσο καλο­ χτισμένο και έδειχνε τόσο ωραίο, ήταν μάλλον δυσάρεστες, καθώς οι άνθρωποι συνήθως περνούν τη ζωή τους στις κου­ ζίνες τους, και οι κουζίνες έβλεπαν σ’ εκείνο το ελεεινό στε­ νάκι με τους σταχτόλακκους. Η κυρίαΜορέλ δεν ανυπομονούσε ιδιαίτερα να εγκαταστα­ θεί στο Μπότομς, το οποίο μετρούσε ήδη δώδεκα χρόνια και είχε αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα όταν κατέβηκε εκεί από τοΜπέστγουντ. Δεν μπορούσε όμως να κάνει και τίποτε άλλο. Τουλάχιστον το σπίτι της ήταν το ακριανό σε ένα από τα επά­ νω τετράγωνα, κι έτσι είχε μόνο μία γειτόνισσα, ενώ από την άλλη πλευρά υπήρχε μία επιπλέον λωρίδα κήπου. Πέραν τού­ του, έχοντας το ακριανό σπίτι, αποκτούσε στα μάτια των γυ­ ναικών των «μεσιανών» σπιτιών μια αριστοκρατική λάμψη, επειδή το νοίκι της ήταν πέντε σελίνια και έξι πένες αντί για πέντε σελίνια τη βδομάδα. Τούτη όμως η ανωτερότητα δεν ήταν ικανή να παρηγορήσει ιδιαίτερα την κυρία Μορέλ.