Γιοι και εραστές

D . H . L AWR ENCE 30 Δεν είπε και πολλά στον άντρα της, αλλά η στάση της απέναντί του άλλαξε. Κάτι στην περήφανη, τίμια ψυχή της είχε γίνει σκληρό σαν πέτρα. Όταν ήρθε ο Οκτώβριος, σκεφτόταν μόνο τα Χριστούγεν­ να. Χριστούγεννα ήταν όταν τον είχε γνωρίσει δύο χρόνια πριν. Τα Χριστούγεννα της προηγούμενης χρονιάς τον είχε παντρευ­ τεί. Και τα φετινά Χριστούγεννα θα γεννούσε το παιδί του. «Εσύ δεν χορεύεις, κυρά μου, ε;» τη ρώτησε η πιο κοντινή γειτόνισσά της τον Οκτώβριο, όταν γινόταν μεγάλη κουβέντα γύρω από την επικείμενη έναρξη μαθημάτων χορού στο παν­ δοχείο Μπρικ εντ Τάιλ στο Μπέστγουντ. «Όχι, δεν είχα ποτέ κλίση» απάντησε η κυρία Μορέλ. «Παράξενο! Κι ακόμα πιο παράξενο που έχεις παντρευτεί τον άντρα που παντρεύτηκες. Ξέρεις ότι είναι διάσημος για τον χορό που ρίχνει». «Δεν ήξερα ότι ήταν διάσημος!» είπε γελώντας η κυρία Μορέλ. «Κι όμως! Παρέδιδε μαθήματα χορού στο Στέκι των Αν­ θρακωρύχων για πάνω από πέντε χρόνια». «Αλήθεια;» «Ναι, αμέ» είπε η γυναίκα με θράσος. «Και κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο ήταν τίγκα στον κόσμο, γινόταν το έλα να δεις, καταπώς λένε». Τέτοιες κουβέντες την πότιζαν φαρμάκι, και δεν σπάνιζαν. Ιδίως στις αρχές οι γειτόνισσες δεν της χαρίζονταν, γιατί ήταν ανώτερη, κι ας μην έφταιγε γι’ αυτό. Εκείνος άρχισε να γυρίζει αργά στο σπίτι. «Δουλεύουν μέχρι πιο αργά τώρα, ε;» είπε στην πλύστρα της. «Δεν νομίζω να δουλεύουν πιο αργά απ’ τους άλλους. Αλ­ λά σταματάνε για μια μπίρα στης Έλεν και πιάνουν την κου­ βέντα, κι ορίστε τ’ αποτελέσματα! Το φαγητό κρυώνει – και καλά να πάθουν».