Γιοι και εραστές

Γ Ι Ο Ι ΚΑ Ι Ε Ρ ΑΣ Τ Ε Σ 25 του, ήταν ροδαλό, είχε ατίθασα μαύρα μαλλιά και το χαμόγε­ λό του έμενε απαράλλαχτο σ’ όποια ντάμα κι αν υποκλινόταν. Τον έβρισκε υπέροχο, δεν είχε ξαναδεί άλλον σαν αυτόν. Ο πατέρας της ήταν για εκείνη το πρότυπο όλων των αντρών. Και ο Τζορτζ Κόπαρντ, με το περήφανο παράστημα, όμορφος και κάπως πικρόχολος, που προτιμούσε να διαβάζει θεολογία και έτρεφε συμπάθεια μόνο για έναν άνθρωπο, τον απόστολο Παύλο, που ήταν αυστηρός στο κουμάντο του και ειρωνικός προς τους οικείους του, που αγνοούσε κάθε αισθησιακή από­ λαυση, ήταν πολύ διαφορετικός από τον ανθρακωρύχο. Η ίδια η Γκέρτρουντ, πάντως, περιφρονούσε κάπως τον χορό. Δεν είχε την παραμικρή κλίση προς αυτή τη δεξιότητα και δεν είχε μάθει ποτέ ούτε έναν παραδοσιακό χορό σαν αυτόν που ήταν γνωστός με το όνομα «Ρότζερ ντε Κάβερλι». Ήταν που­ ριτανή σαν τον πατέρα της, με υψηλό ηθικό φρόνημα και πολύ αυστηρή. Γι’ αυτό η σκοτεινή χρυσαφένια λάμψη του αισθησιασμού αυτού του άντρα, που αναδινόταν από τη σάρ­ κα του όπως η φλόγα από ένα κερί, χωρίς να περιορίζεται ή να πυρακτώνεται από τη σκέψη και το πνεύμα, όπως συνέ­ βαινε στη δική της ζωή, της φάνηκε σαν κάτι υπέροχο, εντε­ λώς ξένο προς εκείνη. Ήρθε και υποκλίθηκε μπροστά της. Μια ζεστασιά την κα­ τέκλυσε σαν να είχε πιει κρασί. «Χορέψτε μαζί μου» την κάλεσε εκμαυλιστικά. «Είναι εύ­ κολο, ξέρετε. Πεθαίνω να σας δω να χορεύετε». Του είχε πει νωρίτερα ότι δεν ήξερε να χορεύει. Το ταπει­ νό του ύφος την έκανε να χαμογελάσει. Το χαμόγελό της ήταν πολύ όμορφο. Τον άγγιξε τόσο, που ξέχασε τα πάντα. «Όχι, δεν πρόκειται να χορέψω» απάντησε σιγανά. Τα λό­ για της ήχησαν καθαρά σαν κρύσταλλο. Χωρίς να συνειδητοποιεί τι έκανε –συχνά έπραττε το σωστό από ένστικτο–, κάθισε δίπλα της με σεβασμό.