Γιοι και εραστές

Γ Ι Ο Ι ΚΑ Ι Ε Ρ ΑΣ Τ Ε Σ 23 «Παρόλο που είσαι άντρας ;» είχε πει εκείνη. «Το να είσαι άντρας δεν είναι το παν». Συνοφρυώθηκε, νιώθοντας μπερδεμένος και αδύναμος. Τώρα, ζώντας στο Μπότομς κι έχοντας δει τι σήμαινε να είσαι άντρας, ήξερε ότι σίγουρα δεν ήταν το παν. Στα είκοσί της έφυγε από το Σίρνες για λόγους υγείας. Ο πατέρας της είχε αποσυρθεί στη γενέτειρά του, το Νότιγχαμ. Ο πατέρας του Τζον Φιλντ είχε καταστραφεί οικονομικά και ο γιος του είχε πάει δάσκαλος στο Νόργουντ. Δεν είχε νέα του παρά μόνο δύο χρόνια αργότερα, όταν αποφάσισε να τον ανα­ ζητήσει. Είχε παντρευτεί τη σπιτονοικοκυρά του, μια σαρα­ ντάρα χήρα με περιουσία. Παρ’ όλα αυτά, η κυρία Μορέλ είχε ακόμη φυλαγμένη τη Βίβλο του Τζον Φιλντ. Πλέον δεν πίστευε ότι εκείνος… Τέλος πάντων, καταλάβαινε πολύ καλά τι θα μπορούσε αυτός να είχε γίνει και τι όχι. Έτσι, κρατούσε τη Βίβλο του και την ανάμνησή του άθικτες στην καρδιά της μόνο για τους δικούς της προσωπικούς λόγους. Μέχρι που πέθανε, για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια, δεν είπε κουβέντα για εκείνον. Στα είκοσι τρία της γνώρισε σε κάποιο χριστουγεννιάτικο πάρτι έναν νεαρό από την κοιλάδα του ποταμού Έριγουος. Ο Μορέλ ήταν τότε είκοσι εφτά χρονών, καλοφτιαγμένος, με ωραίο παράστημα και πολύ ξύπνιος. Είχε κυματιστά μαύρα μαλλιά που έλαμπαν στο φως και ένα πυκνό μαύρο μούσι το οποίο δεν είχε ξυρίσει ποτέ. Τα μάγουλά του ήταν κοκκινωπά και είχε κάτι υγρά κόκκινα χείλη που δεν γινόταν να μην τα προσέξεις, γιατί γελούσε πολύ συχνά και με όλη του την καρ­ διά. Διέθετε αυτό το σπάνιο πράγμα: ένα πλούσιο, γάργαρο γέλιο. Η Γκέρτρουντ Κόπαρντ τον κοίταζε μαγεμένη. Ήταν τόσο γεμάτος ζωντάνια και ενέργεια, η φωνή του γλιστρούσε τόσο εύκολα στο κωμικό και στο γκροτέσκο, ήταν τόσο υπο­ χρεωτικός και ευχάριστος με όλους. Κι ο πατέρας της είχε