Για μια συντροφιά ανάμεσά μας

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ 21 ρέστι, κάποιον Νεόφυτο Δούκα, γνωστό για την προσήλωσή του στην αρχαία γλώσσα, και προσπαθούσε να τον κερδίσει για την κοινότητά τους, φθάνοντας για τον σκοπό αυτό μέ- χρι τον Δοσίθεο, τον μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας. Δεν του αρκούσε ότι στο ρουμάνικο τυπογραφείο εκδίδονταν κατά καιρούς στη γλώσσα του βιβλία. Έψαχνε ανάμεσα στους Γραικούς τους κατάλληλους για να ανοίξουν και στα μέρη τους ένα τυπογραφείο. Αναζητούσε ακόμα πρόθυμους που με τη συμβολή τους θα έφτιαχναν μια κοινή βιβλιοθήκη, μιμούμενοι εν ανάγκη το παράδειγμα του Νικόλαου Μαυ- ροκορδάτου στο μοναστήρι Βακαρέτσι. Ακόμα και τη νέα εκκλησία τους –αυτό όμως ποτέ του δεν το ομολογούσε– την είχε στηρίξει με κάθε τρόπο, όχι μόνο από κίνητρα πίστης και θεοσέβειας, αλλά και από τη βαθιά πεποίθησή του ότι ήταν ο πιο σίγουρος και πειστικός θεματοφύλακας για τη μετάδοση της γλώσσας των Γραικών στους πιο απλούς ανθρώπους, ίσως το πιο ακλόνητο προ- πύργιό της. Άλλωστε και στα έγγραφα της ίδρυσης της Αγίας Τριάδας γραφότανε ξεκάθαρα ότι κύριος σκοπός της ήταν ν’ ακούγεται η ακολουθία στη γραικική διάλεκτο. Εύλογο, αφού εκκλησίες της ορθοδοξίας υπήρχανε και άλλες, με πρώτο και καλύτερο τον Άγιο Νικόλαο στην έξω πόλη, που μάζευε πια κυρίως Τρανσυλβανούς, Βλάχους και Τσιγγάνους. Κι όμως έβλεπε και κάθε τόσο διεπίστωνε πως η γλώσσα τους με τον καιρό χανόταν. Μαζί μ’ αυτήν και η συνείδηση για το γένος τους και την καταγωγή τους. Πόσοι και πόσοι δεν ονομάτιζαν πια την πόλη τους Βρασοβό αντί για Στεφα-