Για μια συντροφιά ανάμεσά μας

18 ΝΙΚΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ το Άμστερνταμ και τη Λειψία, ιδίως μουσελίνες, τα οποία όμως του άφηναν κέρδη, ίσως και ισοδύναμα με αυτά που απεκόμιζε από τις εισαγωγές του. Κι όλα λειτουργούσαν σαν ρολόι χάρη στο δίκτυο εμπο- ρικών συνεργασιών που είχε στήσει μ’ έναν Αρμένη έμπορο από την Τραπεζούντα, τον αδελφό του, Μιλτιάδη, στην Τερ- γέστη κι έμπιστους ομογενείς στο Αράντ, στη Βούδα, στη Βιέννα, στην Πράγα και στην Πόλη. Δεύτερο μάτι άγρυπνο, ο επιστάτης του, ο Πέτρος. Γύρω από αυτούς ολόκληρος ένας κόσμος κομισιονάριων, προβιζιονάριων, αγέντηδων, σπεδιτόρων, καρικατόρων και ρακομανδατόρων έκοβαν κι έραβαν, έπλεκαν καθημερινά το δίχτυ της ευημερίας και της προκοπής τους. Ο Θεοφάνης ένιωθε μάλιστα ώριμος πια να προχωρήσει στο μεγάλο βήμα, να στήσει δική του κομπανία με μεγαλύτερες φιλοδοξίες και περισσότερα οφέλη. Ήξερε και κατά κανόνα ισορροπούσε τις πεποιθήσεις του ανάμεσα σε εκκλησία και κατά κόσμον κοινωνία. Άμεμπτος στις υποχρεώσεις και στη συμπεριφορά του απέναντι και στις δύο. Έχαιρε εκτίμησης όχι μόνο από ομογενείς, για τη γενναιοδωρία του, τον ευδιάθετο χαρακτήρα του, τη φροντί- δα του για την υποδειγματική οικογένειά του. Αλλά και για- τί τον θεωρούσαν κοσμογυρισμένο. Ήταν μια εντύπωση που ο ίδιος με ευχαρίστηση καλλιεργούσε, όταν στις κάθε λογής συναναστροφές, αφού αναμασούσαν τις προφητείες του Αγαθάγγελου, που πουθενά δεν οδηγούσαν, ξέμεναν από εκείνα τα αφηγήματα που τόσο λαχταρούσαν. Αντλούσε από τα ταξίδια του και την παρουσία του στις μεγάλες εμπορο-