Για μια συντροφιά ανάμεσά μας

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ 15 αλήθεια. Η κακοκαιρία των ημερών ελάχιστα τον είχε αγγί- ξει στη διάθεσή του. Ένιωθε καλοδιάθετος και ικανοποιημέ- νος με τον απολογισμό και τούτης της εβδομάδας. Ιδίως όταν αναλογιζόταν πόσα άλλα χειρότερα είχαν αποτραπεί ή ο ίδιος είχε καταφέρει ν’ αποφύγει. Από τη φύση του αισιό- δοξος, είχε για κανόνα, ή έστω προσπαθούσε, οι αναποδιές να μην τον παίρνουν από κάτω. Οι δουλειές του άλλωστε πήγαιναν περίφημα κι η θαλπωρή της οικογένειάς του ήταν το στήριγμά του για να κοιτά τα πράγματα με κατανόηση, καλοσυνάτα, εφόσον δεν έθιγαν σημαντικά τον ίδιο. Όλες τις μέρες της βροχής μονολογούσε: «Μπόρα είναι, θα περά- σει» κι αν δεν ήταν αυτή η αναθεματισμένη κίσσα να του θυμίσει την ύπαρξη του καμπαναριού, τίποτα δεν θα τον έβγαζε απ’ τη γλυκιά του ρέμβη. Τον δαιμόνιζε, για πολλοστή φορά, πώς τους είχε διαφύ- γει και γιατί η δική τους εκκλησιά, εκκλησία της ορθοδο- ξίας, που μόλις πριν από λίγα χρόνια, το 1787, είχαν αξιωθεί να στήσουν με τη στήριξη των ομογενών εμπόρων –αλλά κυρίως την ευεργεσία του σεβαστού του φίλου Παναγιώτη Χατζή Νίκου–, δεν είχε ένα ισάξιο καμπαναριό, όπως ετούτο των Σαξόνων. Χριστιανοί κι εκείνοι, καθολικοί ή λουθηρανοί, όμως, όπως και να το κάνομε, αντίπαλοι. Έστω και αν το περιβόητο filioque δεν του ήταν ιδιαίτερα κατανοητό, ως αιτία για τόση φασαρία. Πάντως είχε τη γνώμη ότι οι λου- θηρανοί με τους καθολικούς τρωγόντουσαν μεταξύ τους χειρότερα απ’ ό,τι οι ουνίτες με τους ορθοδόξους. Μύλος τα ιντερέσα τους, πού να βγάλεις άκρη.