Γη που χάνεται

J U L I A P H I L L I P S 16 του λόφου του Αγίου Νικολάου. Αν είχαν συνεχίσει να περ- πατούν κατά μήκος της ακτής σήμερα, θα είχαν δει τη βραχώδη πλευρά του λόφου να χαμηλώνει σταδιακά, απο- καλύπτοντας τα πυκνά τετράγωνα μιας γειτονιάς πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Πενταώροφες σοβιετικές πολυκατοικίες γεμάτες τσιμεντένια μπαλώματα. Ξύλινοι σκελετοί πεσμέ- νων σπιτιών. Ένας ουρανοξύστης-καθρέφτης, ροζ και κί- τρινος, με ένα διαφημιστικό πανό για επαγγελματικούς χώρους προς ενοικίαση. Το Ζαβόικο απείχε χιλιόμετρα απ’ όλα αυτά, όντας η τελευταία συνοικία της πόλης τους, του Πετροπάβλοφσκ-Καμτσάτσκι, το τελευταίο κομμάτι γης πριν από τη θάλασσα. «Βρισκόταν στην άκρη του γκρεμού, εκεί που συναντά τον κόλπο ο ωκεανός». «Ήταν μεγάλη πόλη;» «Περισσότερο κάτι σαν οικισμός. Σαν χωριό. Μόλις πε- νήντα ξύλινα σπίτια, γεμάτα στρατιώτες, γυναίκες και μω- ρά. Πριν από χρόνια. Μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πό- λεμο». Η Σοφία το συλλογίστηκε. «Υπήρχε σχολείο;» «Ναι. Και αγορά και φαρμακείο. Τα πάντα. Ταχυδρο- μείο». Η Αλιόνα το φαντάστηκε: στοιβαγμένοι κορμοί, σκαλιστά κουφώματα στα παράθυρα, πόρτες βαμμένες τιρκουάζ. «Έμοιαζε βγαλμένο από παραμύθι. Και στο κέ- ντρο της πόλης υπήρχε ένας ιστός σημαίας και μια πλατεία όπου πάρκαραν οι άνθρωποι τα παλιομοδίτικα αυτοκίνητά τους». «Εντάξει» είπε η Σοφία.