Γη που χάνεται

Γ Η Π Ο Υ Χ Α Ν Ε Τ Α Ι 13 το μυτερό της πιγούνι, ακόμα και η άκρη της μύτης της ενοχλούσαν την Αλιόνα. Στα οχτώ της χρόνια, η Σοφία εξα- κολουθούσε να μοιάζει για έξι. Η Αλιόνα, τρία χρόνια με- γαλύτερη, ήταν κοντή για την ηλικία της, αλλά η Σοφία ήταν μικροσκοπική από την κορφή ως τα νύχια –η μέση της, οι καρποί της– και μερικές φορές φερόταν σαν νήπιο: Είχε μια σειρά από λούτρινα ζωάκια στα πόδια του κρεβα- τιού της, παρίστανε ότι ήταν παγκοσμίως διάσημη μπαλα- ρίνα, δεν κοιμόταν τη νύχτα αν είχε δει έστω και μία σκη- νή από ταινία τρόμου στην τηλεόραση. Η μητέρα τους της έκανε τα χατίρια. Έχοντας γεννηθεί δεύτερη, η Σοφία είχε το προνόμιο να παραμένει μωρό σε όλη της τη ζωή. Με το βλέμμα στυλωμένο σ’ ένα σημείο στον λόφο πολύ πάνω από το κεφάλι της Αλιόνα, η Σοφία έβγαλε το ένα της πόδι από το νερό, τέντωσε τα βρεγμένα δάχτυλα και σήκω- σε τα χέρια της στην πέμπτη ποζισιόν. Προς στιγμήν έχασε την ισορροπία της, αλλά την ξαναβρήκε. Η Αλιόνα άλλαξε θέση πάνω στις πέτρες. Η μητέρα τους πάντοτε προσπα- θούσε να την πείσει να παίρνει μαζί την αδελφή της στα σπίτια των συμμαθητριών της, όμως οι μικρές αυτές ατα- ξίες ήταν ακριβώς ο λόγος που αρνιόταν να το κάνει. Έτσι, είχαν περάσει τις καλοκαιρινές τους διακοπές μό- νες οι δυο τους. Η Αλιόνα είχε μάθει στη Σοφία πώς να κάνει γέφυρα από όρθια θέση και στη συνέχεια κατακόρυ- φο στο υγρό πάρκινγκ πίσω από το κτίριο όπου έμεναν. Τον Ιούλιο πήραν το λεωφορείο για να κάνουν τη σαραντά- λεπτη διαδρομή ως τον δημοτικό ζωολογικό κήπο, όπου τάισαν ένα λαίμαργο μαύρο κατσίκι καραμέλες μέσα απ’