Γη που χάνεται

J U L I A P H I L L I P S 32 αγωγοί, σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής, ελικοδρόμια, θερμές πηγές, θερμοπίδακες, βουνά και η τούνδρα. Χιλιάδες χιλιό- μετρα ανοιχτής τούνδρας. Τίποτε άλλο. Ο βορράς. «Πού μένετε;» ρώτησε η Αλιόνα. «Θα δείτε». Άκουγε τη Σοφία πίσω της, η αναπνοή της –εισπνοή εκ- πνοή, εισπνοή εκπνοή– γρήγορη σαν μικρόσωμου σκυλιού. Η Αλιόνα στύλωσε τα μάτια στον άντρα. Θα τον κατέγραφε στη μνήμη της. Ύστερα στράφηκε προς την αδελφή της. «Θα είναι μια περιπέτεια». Το ξωτικίσιο πρόσωπο της Σοφίας ήταν υπερβολικά εκτεθειμένο στο φως του ήλιου. Τα μάτια της ήταν φωτει- νά, διάπλατα ανοιχτά. «Ναι;» «Ναι. Φοβάσαι;» Η Σοφία κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Φάνηκαν τα δόντια της. «Ωραία». «Καλό κορίτσι» είπε ο άντρας. Το ένα του χέρι είχε φύ- γει από το τιμόνι και κρυβόταν στην πόρτα του αυτοκινή- του. Η Αλιόνα άκουσε τον φθίνοντα ήχο απενεργοποίησης του τηλεφώνου της. Ο άντρας δεν έπαιρνε το βλέμμα από πάνω τους. Γαλα- νά μάτια. Σκούρες βλεφαρίδες. Δεν είχε τατουάζ στα μπρά- τσα του – δεν ήταν εγκληματίας. Πώς ήταν δυνατό να πα- ρατηρεί μόλις τώρα τα μπράτσα του η Αλιόνα; Όταν γύρι- ζαν στο σπίτι, η μητέρα τους θα τις σκότωνε. Στραμμένη προς τα πίσω, η Αλιόνα κόλλησε το στήθος