Γη που χάνεται

J U L I A P H I L L I P S 28 δουν τον κόλπο κι ύστερα τους έπαιρναν πάλι εξίσου γρή- γορα πέρα από τα όρια της πόλης, για πεζοπορία ή για ράφτινγκ ή για κυνήγι στην άγρια ερημιά. Ένα φορτηγό κόρναρε. Άνθρωποι συνέχιζαν να διασχίζουν τη διάβαση πεζών. Το φανάρι άναψε και το αυτοκίνητό τους ήταν πια ελεύθερο να κινηθεί. Από τη θέση του συνοδηγού η Αλιόνα παρατήρησε τα χαρακτηριστικά του άντρα ένα προς ένα. Πλατιά μύτη κι από κάτω ένα ταιριαστό στόμα. Κοντές καστανές βλεφα- ρίδες. Στρογγυλό πιγούνι. Το σώμα του φαινόταν σαν φτιαγμένο από φρέσκο βούτυρο. Παραήταν βαρύς μάλλον. Γι’ αυτό πρέπει να είχε στραβοπατήσει στην παραλία. «Έχετε φιλενάδα;» ρώτησε η Σοφία. Εκείνος γέλασε και άλλαξε ταχύτητα, πατώντας γκάζι σε μια ανηφόρα. Το αυτοκίνητο βούιζε από κάτω τους. Ο κόλπος ξεμάκραινε πίσω τους. «Όχι, δεν έχω». «Και δεν είστε παντρεμένος». «Μπα». Σήκωσε το χέρι του με τα δάχτυλα ανοιχτά για να της δείξει. Η Σοφία είπε: «Το πρόσεξα ήδη». « Έξυπνο κορίτσι» σχολίασε εκείνος. «Πόσων χρονών είσαι;» «Οχτώ». Της έριξε μια ματιά από τον καθρέφτη. «Και δεν είσαι ούτε εσύ παντρεμένη, σωστά;» Η Σοφία χαχάνισε. Η Αλιόνα στράφηκε να κοιτάξει τον