Γη που χάνεται

Γ Η Π Ο Υ Χ Α Ν Ε Τ Α Ι 27 από μπροστά και χώθηκε στη θέση του συνοδηγού, που ήταν ζεστή από τον ήλιο. Το δέρμα του καθίσματος ήταν απαλό λες και βρισκόταν στην αγκαλιά κάποιου. Ένα εικό- νισμα σε σχήμα σταυρού ήταν στερεωμένο στο ντουλαπά- κι. Μακάρι να μπορούσε να τη δει τώρα το αγόρι με το σκέιτ, καθισμένη στην μπροστινή θέση ενός μεγάλου αυ- τοκινήτου. Η Σοφία τρύπωσε στο κάθισμα πίσω της. Με- ρικές θέσεις στάθμευσης πιο πέρα μια γυναίκα άφησε έναν μεγάλο άσπρο σκύλο να βγει από το πίσω μέρος ενός βαν. «Πού πάμε;» ρώτησε ο άντρας. «Ακαντέμικα Καραλιόβα 31». Ο άντρας έβγαλε φλας και κατευθύνθηκε έξω από το πάρκινγκ. Ένα πακέτο τσιγάρα γλίστρησε από τη μια άκρη του ταμπλό στην άλλη. Το αυτοκίνητό του μύριζε σαπούνι, καπνό, βενζίνη αμυδρά. Η γυναίκα και ο σκύλος της περ- νούσαν μπροστά από τη σειρά των πάγκων με το πρόχειρο φαγητό. «Πονάει;» τον ρώτησε η Σοφία. «Είμαι ήδη καλύτερα, χάρη σ’ εσάς». Βγήκε στην κίνηση. Τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα από ντόπιους εφήβους με ρούχα σε νέον χρώματα και ασιάτες τουρίστες από κρουαζιερόπλοια που πόζαραν για φωτο- γραφίες. Μια γυναίκα με κοντά μαλλιά κρατούσε ψηλά μια πινακίδα με το όνομα κάποιου πρακτορείου ταξιδιών πε- ριπέτειας. Όντας το κέντρο της μοναδικής πόλης της χερ- σονήσου, το σημείο αυτό ήταν η πρώτη στάση για τους καλοκαιρινούς επισκέπτες της Καμτσάτκα. Τους κατέβα- ζαν στα γρήγορα από το πλοίο ή το αεροπλάνο τους για να