Γη που χάνεται

J U L I A P H I L L I P S 22 πατημένο γκαζόν της κεντρικής πλατείας της πόλης. Πέρα απ’ αυτήν και τις λωρίδες κυκλοφορίας των οχημάτων υπήρ- χε ένα άγαλμα του Λένιν, μια πινακίδα της Gazprom και ένα φαρδύ κυβερνητικό κτίριο με σημαίες στην κορυφή. Η Αλιόνα και η Σοφία θα στέκονταν στην καρδιά του Πετρο- πάβλοφσκ-Καμτσάτσκι και θα έβλεπαν αριστερά και δεξιά τους το τόξο των λόφων της πόλης, τα μακριά πλευρά της. Και την μπλε κορυφή ενός ηφαιστείου στο βάθος. Ένα λεωφορείο θα τις πήγαινε από το κέντρο στο σπίτι. Τηλεόραση και καλοκαιρινή σούπα και οι καλύτερες ιστο- ρίες της μητέρας τους από τη δουλειά. Θα τις ρωτούσε τι είχαν κάνει εκείνη τη μέρα… «Α, μην πεις στη μαμά αυτό που σου είπα» είπε η Αλιό- να. «Για την πόλη που χάθηκε». Μιλώντας στην πλάτη της, η Σοφία ρώτησε: «Γιατί όχι;». «Απλώς μην το πεις». Η Αλιόνα δεν θα ήταν υπεύθυνη για τυχόν εφιάλτες που θα έβλεπε ή δεν θα έβλεπε η Σοφία. «Αν είναι αλήθεια, γιατί δεν μπορώ να τη ρωτήσω;» Η Αλιόνα ξεφύσηξε με δύναμη από τη μύτη. Κατέβηκε, ελίχθηκε γύρω από κάποιους σωρούς από πέτρες και κο- ντοστάθηκε. Δύο μέτρα πιο κει ήταν ο άντρας τον οποίο είχε δει νωρίτερα να περπατάει στην ακροθαλασσιά. Καθόταν στο μονοπάτι με τα πόδια του απλωμένα μπροστά. Η πλάτη του ήταν καμπουριασμένη. Από απόσταση της είχε φανεί σαν ενήλικας, αλλά τώρα που τον έβλεπε καλύτερα έμοια- ζε μάλλον με υπερανεπτυγμένο έφηβο: φουσκωτά μάγου-