Γη που χάνεται

J U L I A P H I L L I P S 20 προς τον νότο, τραβώντας για ό,τι τυχόν περίμενε εκεί έξω – Τσουκότκα, Αλάσκα, Ιαπωνία. Οι δύο αδελφές δεν είχαν φύγει ποτέ από τη χερσόνησο της Καμτσάτκα. Μια μέρα, έλεγε η μητέρα τους, θα επισκέπτονταν τη Μόσχα, αλλά αυτό ήταν εννέα ώρες μακριά με το αεροπλάνο, στην άλλη άκρη της ηπείρου, και θα έπρεπε να περάσουν πάνω από τα βουνά και τις θάλασσες και τα τεκτονικά ρήγματα που απομόνωναν την Καμτσάτκα. Δεν είχαν ζήσει ποτέ μεγάλο σεισμό, αλλά η μητέρα τους τους είπε πώς ήταν. Περιέ- γραψε τον σεισμό του 1997 στο διαμέρισμά τους: τη λάμπα της κουζίνας που έφτασε τόσο ψηλά όπως ταλαντευόταν στο καλώδιό της, ώστε έγινε θρύψαλα χτυπώντας στο τα- βάνι, τα πορτάκια των ντουλαπιών που ανοιγόκλειναν, με αποτέλεσμα τα βάζα να χοροπηδούν και να πέφτουν, την αυγουλίλα του γκαζιού που διέρρεε και έκανε το κεφάλι της να πονάει. Αργότερα στον δρόμο, είπε η μητέρα τους, είδε αυτοκίνητα πεσμένα το ένα πάνω στ’ άλλο και την άσφαλτο ανοιγμένη. Ψάχνοντας το σημείο για να καθίσουν, τα δύο κορίτσια είχαν περπατήσει τόσο μακριά κατά μήκος της βάσης του λόφου, ώστε είχαν αφήσει πίσω τους κάθε ίχνος πολιτισμού. Μόνη εξαίρεση το αλιευτικό και τα περιστασιακά σκουπίδια –δίλιτρα μπουκάλια μπίρας με τις ετικέτες τους να κρέμο- νται ξεκολλημένες, λυγισμένα καπάκια από κονσέρβες που κάποτε σκέπαζαν ρέγγες σε λάδι, μουλιασμένες χαρτονέ- νιες βάσεις για τούρτες– που επέπλεαν στην επιφάνεια του νερού. Αν γινόταν σεισμός τώρα, δεν υπήρχε κούφωμα πόρτας να σταθούν από κάτω οι δυο τους. Βράχια θα έπε-