Γάλα μαγνησίας

ΓΑΛΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ 15 «Έλα,κυρ γυμνασιάρχη,στη θέση μας.Να ’σαι στην ηλικία μας και να σε κόβει η λόρδα.Να ρίχνεις κάθε μέρα μπόι και να σε ταΐζουν για πρωινό ένα κύπελλο τσάι και ψωμί με ελιές. Γιατί είναι Τετάρτη σήμερα,και κάθε Τετάρτη και Παρασκευή μάς νηστεύουν ακόμα κι από λάδι. Πώς να χορτάσουμε, που εμείς τις ελιές δεν θέλουμε ούτε να τις δούμε στα μάτια μας!» Τέτοια θα ’θελα να του πω αν μπορούσα να ανοίξω το στό­ μα μου. Αλλά τώρα ούτε να το σκεφτώ. Μπόρα ήταν και θα περνούσε, το πολύ πολύ να τρώγαμε καμιά ξεγυρισμένη κα­ μπάνα, δηλαδή καμιά διήμερη αποβολή. Κάποια στιγμή γύ­ ρισα και κοίταξα με νόημα τονΜικ.«Εάν ήταν στο χέρι μου…» Κατάλαβα και κατάλαβε.Θα έπεσε μάλλον σύρμα από τη μη­ τρόπολη: «Λυπούμεθα πολύ για το περιστατικό… Επιθυμία μας είναι το επεισόδιο να μη λάβει περαιτέρω έκταση… Οι μαθηταί θα τιμωρηθούν δεόντως από την διεύθυνση…». Ό,τι δηλαδή γινόταν σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Είχε δίκιο το Μπουλντόγκ, είχε όμως και άδικο. Δεν ήταν όλα τα παιδιά του οικοτροφείου σαν κι εμάς. Τα πιο πολλά ήταν τύπος και υπογραμμός, μαθητές του 17 και πάνω, με τη χωρίστρα στην τρίχα, πήγαιναν στο κατηχητικό, κοπάνα και σκασιαρχείο δεν ήξεραν τι θα πει.Ενώ εμείς…Καμιά σχέση μ’ αυτό που λένε «καλά παιδιά». Αν είχαμε γεννηθεί έτσι ή αν γίναμε αυτά τα χρόνια που ήμασταν στο οικοτροφείο, δεν το ξέραμε. Το μόνο που ξέραμε ήταν πως κάθε τόσο κάτι μας έπιανε και λέγαμε ή κάναμε το αντίθετο απ’ ό,τι οι άλλοι. Ο γυμνασιάρχης, οι καθηγητές, ο διευθυντής, ο διάκος…Προ­ πάντων ο διάκος.